I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 483-484x); Cunha (1999 [1945]: 121-122); Monteagudo (1984: 317-318 [= LPGP 720]); Littera (2016: II, 218).
II. Outras edicións: Carter (2007 [1941]: 143); Cotarelo Valledor (1934: 179-181); Carter (2007 [1941]: 143); Machado & Machado (1960: VII, 39-40); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 407).
III. Antoloxías: Martín Gaite & Ruíz Tarazona (1972: 69-71); Arias Freixedo (2003: 664-665); Mongelli (2009: 52-53).
1-2 grad’eu querria fazer / ũa tal cantiga] grad(o) {eu} querria / fazer. hūa {tal} cātiga A 10 quisess’, e] quissesse A 11 quiso] quisso A
2 ũa tal] ũ’ atal Cunha 3 devi’a] devia Michaëlis, Cunha : deuía Monteagudo 5 ben] om. Monteagudo; non a] no’-na Michaëlis : nõ-na Cunha 10 quisess’, e a mí] quisesse! A mi Michaëlis, Cunha : quissesse. A mi Monteagudo 11 quiso] quisso Monteagudo 24 soo] sõo Michaëlis, Cunha, Monteagudo, Littera
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10a (= Tav 161:70)
O abrupto comezo da cantiga con que é frecuente no corpus trobadoresco, sempre seguido de muito ~ mui, que confire un carácter exclamativo (‘Canto...!’) ao inicio da composición (196.1, 199.1, 393.1, 574.1, 624.1, 836.1, 866.1, 942.1, 1023.1, 1040.1, 1173.1, 1397.1), para alén de que se poida tamén considerar que a conxunción inicial introduce un período dependente dun verbo declarativo elíptico, que nalgún texto é claro (253.1, 432.1, 737.1).
A interpretación das secuencias do tipo <deuia>, <auia>, <ouuera> + inf. como devi’a / avi’a / ouver’a + infinitivo vén determinada non só polo feito de a presenza da preposición a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia das leccións <deuia> A / <deuia a> B (128.22, 128.28, 386.13), <ouuera> A / <ouu’a a> (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), que indican a real crase coa preposición nas leccións do Cancioneiro da Ajuda.
A conxunción adversativo-concesiva empero é unha forma derivada (e reforzada) de pero (< en + pero), que aparece sempre formando parte de locucións conxuntivas de tipo adversativo ou concesivo mais empero ~ mas empero (276.15, 493.6 e 509.3) e e empero (277.8, 315.18, 493.3 e 969.17). Neste caso é variante da locución conxuntiva concesiva e pero ‘aínda que’.
Repárese no hipérbato, co deslocamento de poder á posición de rima: «e empero non ei poder de faze-la qual merece».
Cómpre a segmentación da copulativa en quisess’, e, que cumpre unha función de enlace entre dous períodos abruptamente separados nas edicións precedentes.
No Cancioneiro da Ajuda detéctanse algúns casos de confusión de sibilantes, probabelmente un fenómeno gráfico sen transcendencia fonolóxica. Igual que <quissesse> (v. 10) e <quisso> (v. 11), véxanse outras formas como <dessamar> desamar (66.21), <dessamparado> desamparado (317.21), <oussasse> ousasse (268.2, 275.4, 308.11, 313.8 e 346.3 <oussase>) e <oussen> ous’én (268.3), ou as repetidas <guissa> guisa e <guissada> guisada (72.27, 137.32, 140.1, 2 e 5, 146.19, 147.3, 150.4, 259.18, 409.8, 692.7), <pessar> pesar (90.21, 214.21, 395.9, 439.4 e 10, 441.6, 12 e 18), <quissesse> quisesse (199.27) e <quisser> quiser (71.18, 692.13). Véxanse tamén notas a 69.7, 80.10, 88.15 e 89.2.
Anterior
