238 [= Tav 148,9]

Fiz meu cantar e loei mia sennor

Roi Queimado

Notas

Texto

• *

  Sobre o carácter de cantiga próxima ás cantigas ateúdas atá a fiinda, cunha ligazón copulativa das dúas últimas estrofas, véxase nota á cantiga 55.

• 8

  Todos os editores optan pola lección de B, ao tempo que desligan as dúas estrofas; porén, o texto subministrado por A, coa copulativa inicial do v. 8, é perfectamente admisíbel, con continuidade do discurso.

• 10

  Ao longo do corpus áchanse poucas ocorrencias de ja con crase coa voz seguinte (sempre iniciada por a-; cfr. as representacións ja ‘si ~ ja si doutros editores), talvez polo carácter semitónico do adverbio: j’a –pronome ou preposición– (25.3, 64.10, 1588.20), j’alguen (92.24), j’assi (238.10, 408.4), j’agora (365.16, 764.r2, 1281.1), j’amigo (689.2). Nótese como en todos os casos ja perde tonicidade (coa conseguinte facilidade para a crase) pola presenza dunha tónica inmediata (alguen, assi, agora, amigo) ou case inmediata (poder). Certamente, débese relativizar o carácter inusual da crase de ja á luz doutras máis estrañas, aínda que puntuais, entre formas verbais de P3 de futuro indicativo (avera, matará, pesará, seera) coa preposición a e co adverbio ali, que non encontran solución gráfica satisfactoria máis do que unha representación do tipo aver’a (59.26), matar’Amor (396.19), pesar’a (898.19) e seer’ali (1637.28). Véxase nota a 59.26.

• 12

  A segmentación da copulativa en lo’e facilita a sintaxe e evita a aparición de cláusulas sen conxunción de enlace sen enlace sintáctico.

• 13

  Neste verso, xunto con 89.3 e 5, 252.6 e 317.16, en A rexístrase aparentemente a forma le(s) para o pronome lle(s), hipotético testemuño da forma arcaica do pronome (procedente do lat. ĭllī), que se atesta por veces en textos prosísticos e mais nas Cantigas de Santa Maria. Na realidade, é dificil determinar se se trata dun lapso de escrita con omisión de <l> (cfr., por exemplo, <filei> por <fillei> en 132.9 e 10, 133.4, ou <alur> por <allur> en 403.3) ou se verdadeiramente son formas reais. Cfr. nota a 423.18.

• 19

  No Cancioneiro da Ajuda, é certamente esporádica a grafía etimoloxizante <ll> /l/, que achamos en fala <falla> (65.6) e aquela <a q̄lla>~<a quella> (238.19, 429.18). Cfr. nota a 1.28. En calquera caso, a grafía <ll> en aquela debe ser unha grafía etimolóxica máis do que un hipotético castelanismo.

• 20

  Fronte aos editores anteriores, non segmentamos a copulativa en sempre porque o final da composición, a partir de sei, funciona como conclusión da cantiga (vv. 20-24).

• 22-24

  As anteriores edicións caracterízanse pola emenda de ja-que que (a prol de ja quequer) e a manutención de quisesse, sen segmentación da forma verbal é, único xeito de acomodar a expresión sen intromisións no texto transmitido unanimemente polos manuscritos.

• 23

  A aglutinación de ja e que xerou o pronome indefinido ja-que ‘algo’ (cfr. ja-quanto; véxase nota a 347.9), que ten certo uso na lingua trobadoresca (33.14, 56.25, 266.16, 347.14, 380.23, 603.7, 1021.20, 1417.2, 17 e 27, 1675.3). Cfr. notas a 1012.18 e 1419.32.