368 [= Tav 3,4 (= 101,9)]
Quer’eu agora ja meu coraçon

Quer’eu agora ja meu coraçon
esforçar ben e non morrer assi,
e quer’ir ora, si Deus mi perdon,
u é mia senhor; e, pois eu for i,
querrei-me de mui gran medo quitar
que ei dela, e, mentr’ela catar
alhur, catarei ela log’enton,
ca, per bõa fe, á mui gran sazon
que ei eu [gran] medo de mia senhor
mui fremosa; mais agora ja non
averei medo, pois ant’ela for,
ante me querrei mui ben esforçar
e perder med’, e, mentr’ela catar
alhur, catarei ela log’enton.
A mui máis fremosa de quantas son
oje no mund’, aquesto sei eu ben,
quer’ir veer, e acho ja razon
como a veja sen med’e con sén:
irei vee-la e q[ue]rrei falar
con outra d’i, e, mentr’ela catar
alhur, catarei [ela log’enton].
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 
 
20
 

Manuscritos


B 400, V 10

Edicións


I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 875-876 [= LPGP 670]); Littera (2016: II, 152-153).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 10); Braga (1878: 2); Machado & Machado (1950: II, 197-198); Rios Milhám (2018b: III, 368).

Variantes manuscritas


1 coraçon] coracon V   2 esforçar] esforzar V; morrer] moirer BV   5 querrei] queuey V; quitar] quitat B   7 catarei ela] catar eu esa B : catar eu ela V   8 bõa] bona V   10 fremosa] fm’osa B   11 averei] a’uey B   12 querrei] q̄irey V; esforçar] esforcar B : esforzar V   14 catarei] catarey eu BV   16 oje no] oieuo B   19 q[ue]rrei] qirey B : quey V

Variantes editoriais


3 si] ‘ssi Michaëlis   16 oje no] oj’eno Michaëlis : hoj'eno Littera   20 outra d’i] ousadi(a) Michaëlis : outra i Littera

Métrica


Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10a 10b 10c 10c 10A (= Tav 100:2)

Notas


Texto
  • *

    Esta cantiga é tamén atribuída a Afonso Fernandez Cebolhilha.

  • 3

    Resulta inapropiada a grafía da partícula si en Michaëlis, aínda que esta forma, xunto con se, conviva con assi en frases desiderativas. Véxase nota a 100.1 e 139.13.

  • 7

    A lectura do refrán nesta súa primeira ocorrencia parece apuntar para un erro <eu>/<ei>, ben documentado nos códices: 120.8 (<eu> A ,<ei> B), 875.2 (<eu> B, <ey> V), 947.4 (<Eu> B, <eu> V). Con todo, esta lección, xunto coa do v. 14, podería suxerir tamén a presenza espuria de eu, que tornaría hipermétrico o verso (catarei *eu ela), xa que a presenza espuria de eu está certificada en diversas pasaxes nos apógrafos italianos (B vs. A: 74.5, 85.16, 177.9, 282.10, 306.9; BV vs. A: 420.14 e 17; V vs. B: 1597.1), mais tamén, por exemplo, nunha ocasión en A (vs. B), en 228.7.

    Ademais, aínda aparece no horizonte ecdótico deste refrán outra posibilidade interpretativa para a lección manuscrita: considerar como correcta a lección <catar eu> deste refrán (face a unha eventual refacción <catarey eu> e <catarey [eu]> nos vv. 14 e 21), de modo que o infinitivo catar tería de ser lido en sintáctico paralelo con quitar (v. 5), esforçar e perder (vv. 12-13) e, na estrofa III, con falar (v. 19). 

    Por outra parte, o pronome ela, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.

  • 8

    A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> en V é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/ (confirmada neste caso pola lección de B), o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.

  • 9

    O adxectivo gran é o axeitado para restaurar a isometría do verso, pois o seu uso como intensificador con medo é constante no corpus (17.1, 94.15, 97.8, 368.5 etc.).

  • 16

    A secuencia <oieno> de BV permite unha dupla segmentación: oj’eno e oje no, aínda que a segunda, que é a que seleccionamos no texto, é absolutamente maioritaria no corpus trobadoresco galego-portugués.

  • 21

    Aínda que é frecuente nas Cantigas de Santa Maria, ousadia non se atesta no corpus profano: a lectura michaëliana debe ser emendada en outra d’i (cfr. outra i en Littera), interpretación fiel dos manuscritos que se axeita sen problemas ao contexto (véxase Tavani 2010: 58-59).

Buscar
    Non se atopou ningún resultado