I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 781-782); Vallín (1995b: 129-131 [= LPGP 727-728]); Littera (2016: II, 233).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 57-58); Machado & Machado (1949: I, 210-211); Rios Milhám (2017: I, 116).
9 senon] seuō B 13 e[n] non cuidar] enō cuida(uar) B 16 que m’] ꝗʷ B 18 nunca] uūca B 19 d’u Deus non o] duu ds̄ nō a B 20 grande] g̃ude B 22 cousimento] cōsimento B
2 vos] vus Michaëlis : vós Vallín 6 vos] vus Michaëlis : vós Vallín 7 vos] vus Michaëlis 8 Eu mi] En mi Michaëlis, Vallín 9 viir] vĩir Michaëlis 13 e[n] non cuidar] e non cuidava Michaëlis 14 [o] non] non’[o] Littera 16 quen] que Michaëlis, Vallín 17 ven] ben Michaëlis 21 vi[i]r] vĩir Michaëlis 27 xe estaria] x’estaria Michaëlis, Littera
Esquema métrico: 4 x 10’a 10b 10’a 10b 10c 10c 10’a (= Tav 100:26)
Encontros vocálicos: 27 xe‿estaria
Neste copista é certamente difícil diferenciar <u> e <n>, mais para alén diso, no contexto consideramos a frecuente expresión me/mi + cuidar que ‘pensar que’, que cadra perfectamente na liña discusiva da composición. Cfr., por exemplo, Eu me cuidei, quando m’ela guario, / que nunca m’ende máis veesse mal (41.7-8).
A métrica solicita a reintegración dunha sílaba, que neste caso é o pronome o, referido ao mal do verso anterior.
No v. 17 semella obrigado considerar, de novo, un erro <b>/<u>~<v> en <bē> (véxase o erro inverso no mesmo copista en 114.10), de maneira que, con Littera, interpretemos do seguinte xeito: ‘E (eu) tería por unha grande marabilla poder saber agora o xeito en que me vén (o mal que me vén de vós), e faría dereito en marabillarme tanto, pois nunca se viu unha tal marabilla...’. Neste sentido, carece de xustificación, por desnecesaria, a emenda de quen en prol de que realizada por Michaëlis e Vallín.
A lección <co͂sime͂to> mostra o erro <o͂>~<on>/<ou> (derivado de <n>/<u>) que é moi frecuente ao longo dos cancioneiros, especialmente en B: <con simēt> cousiment’ (117.15), <guisō> guisou (501.3), <uō> vou (564.7), <ōsara> ousará (589.3), <pōco> pouco (591.9), <baratō> baratou (729.5), <em car nō> encarnou (877.21), <ōui> ouvi (1233.12), <ōny> ouvi (1458.7), <sōbe> soube (1505.1, 1509.7), <buscō> buscou (1507.7), <nōtro> noutro (1509.1), <sōba> soub’a (1509.16), <cōsa> cousa (1510.1). E en V tamén se encontra o mesmo erro: <tornō> tornou (603.15), <morō> morou (865.12), <nō> vou (1012.20), <cōtre> voutre (1015.17).
Cousimento ‘discreción, siso’ é voz de orixe provenzal usada con relativa frecuencia, fundamentalmente nas cantigas de amor (36.26, 38.1, 110.4, 117.15 e 18, 156.2, 978.2, 1062.11, 1408.12), xunto cos verbos cousir e cousecer (véxase Glosario, s.v.), da mesma familia semántica e de amplo uso no corpus trobadoresco. Véxase García-Sabell Tormo (1991: 103-105).