I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 257-258); Cunha (1999 [1945]: 119-120); Monteagudo (1984: 339-340 [= LPGP 725-726]); Littera (2016: II, 229-230).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 161); Braga (1878: 81); Cotarelo Valledor (1934: 196-197); Machado & Machado (1953: IV, 161).
1 Vou] Nou B 3 fique] Riq̅ B 4 se vos algũa] se / uos algua B : se uos algua V; nembrar] nēlrar B 5 el] om. V; partirá] parcira B : parara V 6 e] et V; por] poi B 7 coraçon] coracō B 8 coraçon] corazō V 9 d’aqui] daq̄ V 10 nembre] nēl’ B 11 mesura] melura B 12 muit’outra] muj doutra B 13 fica atan gran] fica(r) Arā igrā B 15 pois] om. V 16 meu coraçon] meu coracō meu coracō B : meu coraçō meu coraçō V; par[tir]] par B : por V 17 vós] uꝯ BV 20 sen[h]or] señ B : rey V; por] per V 21 vos] uos BV
4 algũa] algúa Monteagudo 5 ca el de vós nunca se partirá] ca de vós nunca el [se] partirá Nunes, Cunha 6 mí] min Nunes 10 nembre-vos sempr[e], e faredes i] nembre-vos d’el sempr’, e faredes hy Nunes : nembre-vos (d’el) sempr’, e faredes i Cunha : némbreuos /del/ sempre, faredes hy Monteagudo 14 no[n] o] nõ-no Cunha 19 ca nunca soub[e] amar outra ren] ca nunca soub’amar [tant'] outra ren Nunes, Cunha : ca nunca soub’amar outra ren Monteagudo 20 por] per Nunes, Cunha
(I) Voume eu, señora, e quérovos deixar encomendado este meu corazón para que fique convosco, e obraredes ben, señora, se algunha vez vos lembrardes del, pois el nunca se separará de vós; e que será de min, por Deus, señora, xa que non levo o corazón comigo?
(II) Xa que o meu corazón fica convosco, ai miña señora, e dado que me vou de aquí, lembrádevos sempre [del] e obrarades niso con mesura, pois el nada sabe amar tanto como a vós, señora; e dado que fica convosco con tanto pracer, non o debedes desamparar.
(III) E que vos praza, pois convosco quere estar o meu corazón e nunca se apartar de vós, señora, nin ir a ningún outro lugar, senón que quere, señora, vivir sempre convosco, pois nunca soubo amar outra cousa; e acordádevos del, señora, polo gran ben e pola gran mesura que vos Deus quixo dar.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10a (= RM 161:72)
A ausencia de til en algũa ten de ser un raro lapso de copia (conservado na edición de Monteagudo), o mesmo que a súa moi esporádica omisión nalgún ou en todos os manuscritos no repetido ũa dos cancioneiros: 14.37 (<Hua> B), 226.r1 (<uã> A, <hua> B, na estrofa III), 611.4 (<hu ha> B, <hu (q) ha> V), 639.4 (<huã> B, <hua> V), 872.r1 (<hua|> B, <huã> V, na estrofa I), 900.21 (<ua> A, <hũa> B, <huã> V), 1317.1 (<|ũa> B, <|ua> V).
Para alén do problema semántico levantado polo significado da forma presente en V, parara, que apunta a que esta debe ser corrixida, os datos relativos aos erros paleográficos presentes nos apógrafos italianos sinalan no mesmo sentido, ao mostrar a moi frecuente confusión <a>/<ti> (e <a>/<ci>): <para> B parti (18.18), <Maram> B Martin (115.8), <marã> B Martin (115.22), <ca aue> B cativ’e (118.13), <parar> B partir (627.9), <partido> B, <parado> V (727.4), <parado> BV partido (1326.21), <parar> V partir (1345.13), <conssenar> B consentir (1468.15), <ama> B cima (1489.47) etc.
A hipometría versal pode ser perfectamente corrixida recuperando a vogal final de sempre, pois este adverbio presenta hiato coa copulativa noutros contextos: que amei sempre e servi (135.25), de chorar sempre e andar sofrendo (634.31). Non é necesario, pois, recorrer á integración de del efectuada por Nunes, Cunha e Monteagudo.
A lección dos apógrafos italianos mostra un evidente erro na interpretación do pronome vós, tónico neste contexto, que se presenta como átono, <uꝯ>, un erro que se rexistra nos tres grandes cancioneiros. Así, en BV, pode verse a lección errada coincidente tamén en 402.11, 16 e 17 (cfr. <uos> na v. 5), 791.13, 855.13, 920.14, 929.r1 (vv. 5, 11 e 17), 1052.5, 1111.11, 1195.15, 1264.6 etc.; do mesmo xeito, aparece en cantigas transmitidas só por un dos cancioneiros italianos: 183.17 e 185.21 (en B); 1013.1 (en V). Porén, o lapso de copia rexístrase tamén no Cancioneiro da Ajuda fronte ao Cancioneiro da Biblioteca Nacional (vós <uꝯ> A : <uos> B) en 72.13, 88.20, 90.16, 133.10, 134.24, 138.14, 315.8; e aínda existe en pasaxes con diferente lección conforme os manuscritos: 900.7 (<uꝯ> B vs. <uos> AV), 1022.7 (<uꝯ> V vs. <uos> B).
A isometría do verso tamén pode ser conseguida coa restauración da vogal final de soube (menos interventiva que a adición de tant’ de Nunes e Cunha), que presenta hiato coa vogal seguinte no único contexto similar que localizamos no corpus: mui ben soube o que d’el[e] fazer (1387.17).
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
