I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 225-226); Blasco (1984: 203-204 [= LPGP 822]); Marcenaro (2012b: 301-302); Littera (2016: II, 362-363).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 94); Carter (2007 [1941]: 67-68); Marques Braga (1945: 212-213); Machado & Machado (1949: I, 358-359); Fernández Pousa (1953: 25-26); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 203).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 105-106); Alvar & Beltrán (1989: 203-204); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 194-195); Arias Freixedo (2003: 757-758); Alvar & Talens (2009: 476-478); Souto Cabo (2017: 116).
1 min] mj B 2 lle] lheu B 3 lle pesava] lhi pesaria B 4 lle pesava] lhi pesaua B; dizer-lle] dizer lhi B 5 lle] lhi B; mí] min A 6 lle] lhi B 7 mi ar] mar B 8 confonda Deu-lo que] cofonda deꝯ a quen B 10 quen lle disse] (q̄lho) quēlho disso B 11 de meu mal non lle pesava] domeu mal nōsse doya B 14 temi] temj̄ B 15 e] {τ} A : om. B 16 posso, amigos] possa migꝯ B 17 A esta] Eesta B 18 mort’é] morte e B 19 sei eu ben] sei muj bē B 22 si Deus me] se de9 mj B 25 E, quand’a terra vej’e o logar] Pero mhas casas ueie o log̃r B 26 e vej'as casas] eueias tirās B; sennor] senor A 27 faç’] faz A 29 peç’a Deus] pecad’s B 30 mia morte muit’e] muyto mha morte B 32 vou i] uoy y A
5 mí] min Blasco, Marcenaro : mim Littera 16 posso] poss(o) Michaëlis 22 ous’ir] ousei Michaëlis 28 mi] mí Marcenaro
(I) Amigos, mentres a miña señora por min non soubo que a amaba, non lle pesaba que a vise nin lle pesaba que a chamase «señora»; mais houbo alguén que lle dixo de min que a amaba, e desde ese momento quíxome moi mal e non me quixo ver máis: Deus confunda a quen llo foi dicir!
(II) Moito mellor fixera se me matase o que lle dixo que eu a amaba, e da miña dor non lle pesaba nada, e fixera mellor se me matase, porque, meus amigos, desde que non a vexo desexo a morte, que sempre temín, e sufro tan gran coita por vela que, amigos, non podo nin vola sei dicir.
(III) A esta coita nunca lle vin igual, pois esta coita é peor que a morte, e por iso sei eu ben, abofé, que non fixo Deus coita igual, porque, aínda que vexo onde está a miña señora, non ouso ir vela, así Deus me perdoe; e non podo apartar de alí o corazón nin os ollos, mais non ouso ir aló.
(IV) E, cando vexo a terra e o lugar e vexo as casas onde está a miña señora, vede o que fago daquela, abofé: aínda que vexo as casas e o lugar, non me atrevo a ir alí e entón pido moito a Deus a miña morte e moi de corazón, e choro moito e debo partir de alí, e non vou alí nin sei para onde ir.
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10d 10d (= RM 168:1)
Encontros vocálicos: 7 mi‿ar; 16 posso,‿amigos; 28 mi‿as
Para alén da aparición de confunda en 115.27 (véxase nota), na lingua da poesía trobadoresca profana é xeral a forma cofonder, con evolución [nf] > [f] (véxase Ferreiro 1999: §101e), similar á variación inferno ~ iferno (véxase nota a 379.11), sendo minoritaria a forma máis conservadora confonder (só en 203.8, 216.10, 1050.5, 1224.15, 1407.6 e 1650.14). Con todo, a variación cofonder ~ confonder aparece con frecuencia nos cancioneiros: cofonder A vs. confonder B (197.28, 216.19), cofonder B vs. confonder A (194.7, 203.8, 216.10), cofonder B vs. confonder V (990.11, 1050.12, 19 e 22, 1497.19), cofonder V vs. confonder B (990.12, 1224.15, 1650.14). Cf. nota a 379.11.
Fronte a disse en A, en B aparece a forma disso, mostrando como na lingua trobadoresca, na P3 dos pretéritos fortes xa aparece, en convivencia coas maioritarias formas etimolóxicas, a desinencia analóxica -o (Ferreiro 1999: §§203a, 203b), acrecentada en formas verbais coa desinencia ø (fez → fezo, pôs → poso, quis → quiso) ou substituíndo a desinencia -e (disse → disso ~ dixo, ouve → ouvo, pôde → podo). Véxase nota a 53.16. Con todo, o máis frecuente é que as formas innovadoras na P3 do pretérito de dizer se encontren no Cancioneiro da Ajuda, fronte aos apógrafos italianos (disso A vs. disse BV: 281.9, 414.r1 e 7).
Obsérvese a mudanza de redacción entre A (non lhe pesava) e B (non se doia).
A lección <temj̄> de B non indica o aparecemento da moderna desinencia galega da P1 de pretérito indicativo das segunda e terceira conxugacións, senón un descoido na copia inducida pola frecuencia do pronome min (<mj̄>).
Michaëlis reconverte en ousei o ous’ir deste verso, que ten o seu correlato no final do v. 24 (mais non ous’ala ir).
De novo B resenta unha interesante variación estilística nestes versos: E, quand’a terra vej’e o logar / e vej’as casas... vs. Pero mi as casas vej’e o logar / e vej’as terras...
As casas da sennor nesta cantiga de Pero Garcia Burgales semellan as ‘mesmas’ casas da senhor que canta Joan Garcia de Guilhade (véxase 396.10, 13 e 16).
A aparición da grafía <z> en formas que regularmente presentan <c, ç> e que debe ser posta en relación con outras confusión gráficas que atinxen ao ámbito das sibilantes no Cancioneiro da Ajuda: en varias ocasións rexístrase <fazo> e <faza> faço e faça, ás veces en formas contractas (69.7 e 10, 117.17, 136.10, 189.24, 203.27, 273.22, 278.15, 403.2, 433.2), <ouzo> ouço (85.26) e <nazer> nacer (260.2). Véxanse tamén notas a 66.21, 80.10, 88.15 e 89.2.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.