I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 72 [= LPGP 211]); Nunes (1973 [1928]: 14); Cohen (2003: 596); Littera (2016: I, 217).
II. Outras edicións: Moura (1847: 132-133); Monaci (1875: 67); Braga (1878: 34); Machado & Machado (1952: III, 180); Cohen (1987: 39-40); Júdice (1997: 31); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Magalhães (2007: 109).
3 seu] sē B 5 morrer] moirer B 10 por én] Preen B; én] eu BV 15 que min] q̄ a mī B : q̄ amī V 16 certa] çerca V 17 queria] querria V 19 morrer] moirer B 20 no] nō V
5 queria] querria Lang, Cohen, Littera 6 ca] c’a Lang 11 queria] querria Lang, Cohen, Littera 12 ca] c’a Lang 15 que min] que a mim Lang : que a mi Nunes : ca mi Cohen, Littera 16 soo] sõo Lang, Nunes, Cohen, Littera 17 queria] querria Lang, Cohen, Littera 18 ca] c’a Lang
(I) O meu amigo causoume pesar, amiga, mais eu sei que el non tivo na súa intención o causarme pesar, porque vos digo que antes el querería morrer que causarme un pesar sequera.
(II) Non pensou que me causase pesar o que fixo, pois sei moi ben que (se así fosse) non pasaría nada do que pasou; por iso sei que, se pensase niso, que antes el querería morrer que causarme un pesar sequera.
(III) Fíxoo por finximento, pois sei que se mataría antes de me causar pesar; e por iso teño a certeza de que antes el querería morrer que causarme un pesar sequera, (1) pois que, viva ou morra el, el sabe que está no meu poder.
Esquema métrico: 3 x 7’a 8b 8b 7’a 8C 8C + 8c 8c (= Tav 160:418)
En V prodúcese unha variación interestrófica no refrán na expresión verbal, coa aparición da forma de pospretérito querria na estrofa III face ao copretérito queria nas estrofas I e II (neste caso con prolongación da primeira estrofa). Os restantes editores preferiron nivelar o refrán coa forma de pospretérito (que aparece en V tamén na terceira estrofa); en calquera caso, os valores temporais do copretérito e do pospretérito son en moitos casos equivalentes e, mesmo, intercambiábeis, ao tempo que se detectan frecuentes erros nos manuscritos entre queria / querria (véxase nota a 138.21).
Para que o verso teña sentido, é necesaria a emenda de <eu> BV en prol de én (xa presente en todas as anteriores edicións).
A variante bisilábica feze, do lat. fēcĭt, con manutención de -e após /dz/ é minoritaria en relación a fez e, mesmo, á variante fezo coa innovadora desinencia -o (cfr. nota a 53.16 e 56.14). Na realidade, feze aparece especialmente cando utilizada co clítico -o/-a, aínda que se rexistra tamén noutros contextos (167.5, 184.16, 260.2, 331.12, 332.2, 479.13, 484.21, 1087.8, 1398.6, 1593.9).
Igual que acontece noutras pasaxes das cantigas de Don Denis (véxase nota a 497.7 ou 577.2), a preposición a provoca hipermetría versal pola resistencia á sinalefa *que‿a: é por isto que se debe expunxir, de modo que min funcione como CI sen preposición, sen necesidade da forte intromisión editorial de Cohen e Littera (cfr., por exemplo, Esta senhor que min en poder ten, 632.13; pero direi que min aven en cuidar, 1076.3; etc.). Véxase nota a 5.2.
Anterior
