I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 523); Piccat (1985: 173 [= LPGP 173]); Littera (2016: I, 161-162).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 146); Peláez (1897: 74-75); Carter (2007 [1941]: 157); Machado & Machado (1950: II, 287); Horan (1966: 90); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 431).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 169); Gonçalves & Ramos (1983: 232); Sansone (1990: 180); Alonso Girgado (1992: 55); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 34); Arias Freixedo (2003: 360-361); Fidalgo (2009a: 70).
2 me] mj B 3 no] (e)no A; meu] men B 4 vos] uus A 5 me] mj B 7 faço] faça B 8 en] om. B 9 atanto] tanto B 10 vos] uus A 11 me] mj B 14 nen] nō B; mí] mj̄ B 15 sofr’, atal] sofra atal B 16 vos] uus A 17 me] mj B
2 me] mi Piccat 4 vos] vus Michaëlis, Piccat 5 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera 10 vos] vus Michaëlis, Piccat 11 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera 14 amigos, nen] amigus non Piccat; mi] min Piccat 15 sofr’] sofra Piccat 16 vos] vus Michaëlis, Piccat 17 grande] grand’é Piccat; me] mi Piccat, Littera
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= Tav 160:15)
Michaëlis (seguida por Littera) non segmentou a forma verbal é en <grande>, que Piccat propuxo na edición crítica de Bonifacio Calvo. En principio, as dúas posibilidades editoriais son correctas, mais optamos por manter grande, sen deglutinar a forma verbal, por dúas razóns: a) en ningunha das tres ocasións en que <grande> é copiado no refrán en A aparece marcada a segmentación con plica (nótese que neste folio e adxacentes si se marcan, aínda que non de xeito sistemático, bastantes dos encontros vocálicos con elisión de vogal); b) a ausencia de segmentación facilita o acento na 4ª sílaba, posición tónica case sistemática ao longo de toda a cantiga.
A lección faça de B é un erro evidente, pois a dúbida sobre como actuar no futuro está expresada xa pola perífrase ei de fazer. Pola contra, na versión de A hai un contraste entre o presente e o futuro.
O Cancioneiro da Ajuda corrixe con atanto a hipometría de B pola forma tanto. Véxase nota a 83.7.
Neste verso localízase o único caso de ren al en vez de al ren, con certeza cunha inversión condicionada pola rima. O pronome indefinido al ‘outra cousa’ forma tamén locucións indefinidas positivas con que-quer ‘outra cousa calquera’ (al que-quer, véxase nota a 141.12) e negativas con nada (al nada, véxase nota a 708.16) e, sobre todo, con ren (al ren ‘ningunha cousa, nada’): 72.21, 84.23, 209.14, 253.14, 879.20, 1055.14. Cfr. nota a 159.22 e 431.14.
A sintaxe e o sentido impiden que sofrer apareza en subxuntivo, de modo que a lección de B, aceptada por Piccat, deberá ser interpretada como un erro inducido polo atal seguinte.