I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 39-40); Lanciani (1974: 110-111 [= LPGP 137-138]); Littera (2016: I, 143-144).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 27-28); Braga (1878: 11); Machado & Machado (1950: II, 278-27); Rios Milhám (2018b: III, 426).
5 soub’eu] seubon B : seu bō V; dizia] diziam B : diziam̄ V 6 verria] ueiria BV 7 guardei] guardeu BV 11 eu] en B 14 eu] en B 17 eu] en B; qual] ꝯ̄l V
3 vos] vus Lanciani 4 vos] vus Lanciani 5 vos dizia] vus diria Lanciani 6 me] om. Nunes; por] per Lanciani 7 vos] vus Lanciani 8 vos] vus Lanciani 9 vos] vus Lanciani 11 vos] vus Lanciani; diria] dizia Nunes, Littera 12 me] om. Nunes; por] per Lanciani 13 fezestes] fazestes Lanciani 14 porque] perque Lanciani : per que Littera 15 vos ... vos] vus ... vus Lanciani 16 valh'a mí] valha-mi Nunes, Lanciani : valha-m'i Littera; porque] perque Lanciani 17 vos] vus Lanciani; diria] dizia Nunes, Littera 18 me] om. Nunes; por] per Lanciani
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10a 10b 10’C 10’C (= Tav 99:29)
Ao erro <ou>/<eu>, presente en diversas pasaxes dos apógrafos italianos (<meuro> mouro 493.15; <crieu> B criou 1318.4; <gurdeu> V guardou 1335.8; <eutra> B outra 1458.4; <eu> V ou 1496.10; <Eu> B ou 1588.24; <eu> V ou 1681.7), hai que acrecentar o erro <ou>/<õ> en V (véxase nota a 116.2). Porén, parece globalmente un lapso en que seu bon substituiría soub’eu.
Perante a evidente variación no refrán (dizia I vs. II-III diria), os editores nivelaron sobre dizia (Nunes; Littera) ou sobre diria (Lanciani). Porén, de acordo coa unánime lección dos manuscritos, mantemos a antecitada variación temporal da forma verbal (véxase nota a 280.15; cfr. nota a 27.4). Deste modo, na primeira estrofa, en presente, o trobador non foi consciente do pesar que lle estaba a causar ao dicirlle que a amaba, e nas estrofas II e III non foi consciente do pesar que lle causaría ao dicirlle que a amaba.
Fazestes en Lanciani debe ser un erro de imprenta.
Optamos por considerar tónica a forma pronominal mí e segmentar a preposición a, confirmando o acento na 4ª sílaba e de acordo con outros contextos similares: e vall’a mí bon sén que vós avedes (146.3), nunca me vall’a min Nostro Sennor (370.4), nunca me vall’a min Nostro Sennor (370.4) (cfr. nota a 81.16). Véxase Monteagudo 2019: 111-113.