(I) Por Deus, señora, certamente é moi xusto que me odiedes de corazón, porque vos eu fun dicir, abofé, que vos amaba, señora, e non me souben eu decatar de canto pesar vos dicía nin de canto mal me despois por iso viría.

(II) Non evitei dicirvos pesar cando vos dixen, así Deus me perdoe, que vos amaba; mais xulgar podedes vós, se quixerdes, que non me souben eu decatar de canto pesar vos dicía nin de canto mal me despois por iso viría, (III) pois vós me fixestes perder o xuízo porque non souben eu entón evitar dicirvos que vos amaba; mais vállame (como defensa) contra vós que non me souben eu decatar de canto pesar vos dicía nin de canto mal me despois por iso viría.