[últ. rev.: 21/03/2022]Imprimir

30 [= Tav 47,20]
Ora tenh’eu que ei razon
Fernan Rodriguez de Calheiros

Ora tenh’eu que ei razon
de me queixar a mia senhor,
pois sabe ja quan grand’amor
lh’ei: por que non á coraçon
de me fazer melhor por én
de quand’eu non sabia ren?
Mais pero que prol me terrá
se m’eu per ventura queixar
a quen non á por én de dar
nada quanto x’agora dá?
Ca, mal pecad’, en tanto ten
ela meu mal como meu ben!
Pero tod’aquesto, que val,
que nunca me lh’eu queixarei
mentre for viv’e sofrere[i]
quanto me fezer ben e mal?
Mais queira Deus que máis de ben
me faça ca en seu cor ten!
Se me máis ben non fezer
que en cor á de me fazer,
o que eu dela cuid’aver,
per com’eu sei que m’ela quer,
non tenho começado ren,
pero de sofrer mi conven!
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 
 
20
 
 
 
 

Manuscritos

B 56

Edicións

I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 677-678 [= LPGP 322]); Littera (2016: I, 352-353).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 18); Machado & Machado (1949: I, 73-74); Rios Milhám (2017: I, 30).
III. Antoloxías: Magalhães (2007: 114).

Variantes manuscritas

8 ventura] uentura B   11 pecad’, en] pccādē B   13 tod’] cod B   23 tenho] ceħo B

Variantes editoriais

6 eu] én Michaëlis : en Littera   19 me] m(e) [ela] Michaëlis   21 o] o[u] Michaëlis

Métrica

Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8a 8c 8c (= Tav 160:345)

Encontros vocálicos: 19 má·is

 

Notas

Texto
  • 7

    Dun modo diferente a como acontece noutros contextos en que mais e pero funcionan como conxuncións independentes do punto de vista sintáctico (véxase 76.10, 301.16, 692.10, 728.16, 953.4, 1146.9), mais pero (mas pero en 268.16) constitúe unha locución conxuntiva equivalente a ‘a pesar de, non obstante, porén’.

  • 11

    Pecado presenta con frecuencia a grafía <peccado>, con consoante velar xorda dupla conforme a orixe etimolóxica, dun modo semellante a formas que aparecen, esporadicamente, con consoantes reduplicadas, como <abbadessa>, <sacco>, <soffrer>, <ella>, <anno> ou <attender>, entre outras, que reproducen as consoantes xeminadas latinas. Véxase nota a 7.44.

  • 17

    Nótese a expresión partitiva máis de ben, que se pode achar noutros trobadores e noutras cantigas (236.9, 242.15).

  • 18

    O provenzalismo cor (tamén no v. 20) compite con coraçon na lingua das cantigas. 

  • 19

    O estatuto bisilábico de máis evita, de novo, calquera intromisión editorial, tal como aconteceu na edición de Michaëlis (véxase nota a 12.8). Porén, se se quixese evitar a bisilabicidade de mais nunha composición en que repetidamente aparece como monosílabo (vv. 7, 17), abondaría coa introdución dunha copulativa inicial de estrofa (casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc.).

  • 21

    Resulta difícil explicar por que razón a editora xermano-portuguesa considerou necesaria a presenza da conxunción ou neste verso, onde o texto enviado por B ten pleno sentido.

  • 24

    Neste verso rexístrase a estrutura verbal conviir + de + infinitivo, en liña coa necesaria presenza do nexo preposicional (a ou de) cando a forma conxugada de conviir vai seguida de infinitivo, de xeito que só está ausente o nexo cando o infinitivo vai anteposto: pois m’escolher conven (377.19), perfiar me conven! (1337.21), colher non conven (1679.8). Véxase conviir + de + infinitivo en 216.12, 376.16, 634.10, 639.22, 1074.17, 1341.18, 1582.2.

Buscar
    Non se atopou ningún resultado