I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 677-678 [= LPGP 322]); Littera (2016: I, 352-353).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 18); Machado & Machado (1949: I, 73-74); Rios Milhám (2017: I, 30).
III. Antoloxías: Magalhães (2007: 114).
8 ventura] uentura B 11 pecad’, en] pccādē B 13 tod’] cod B 23 tenho] ceħo B
6 eu] én Michaëlis : en Littera 19 me] m(e) [ela] Michaëlis 21 o] o[u] Michaëlis
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8a 8c 8c (= Tav 160:345)
Encontros vocálicos: 19 má·is
Dun modo diferente a como acontece noutros contextos en que mais e pero funcionan como conxuncións independentes do punto de vista sintáctico (véxase 76.10, 301.16, 692.10, 728.16, 953.4, 1146.9), mais pero (mas pero en 268.16) constitúe unha locución conxuntiva equivalente a ‘a pesar de, non obstante, porén’.
Pecado presenta con frecuencia a grafía <peccado>, con consoante velar xorda dupla conforme a orixe etimolóxica, dun modo semellante a formas que aparecen, esporadicamente, con consoantes reduplicadas, como <abbadessa>, <sacco>, <soffrer>, <ella>, <anno> ou <attender>, entre outras, que reproducen as consoantes xeminadas latinas. Véxase nota a 7.44.
O provenzalismo cor (tamén no v. 20) compite con coraçon na lingua das cantigas.
O estatuto bisilábico de máis evita, de novo, calquera intromisión editorial, tal como aconteceu na edición de Michaëlis (véxase nota a 12.8). Porén, se se quixese evitar a bisilabicidade de mais nunha composición en que repetidamente aparece como monosílabo (vv. 7, 17), abondaría coa introdución dunha copulativa inicial de estrofa (casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc.).
Resulta difícil explicar por que razón a editora xermano-portuguesa considerou necesaria a presenza da conxunción ou neste verso, onde o texto enviado por B ten pleno sentido.
Neste verso rexístrase a estrutura verbal conviir + de + infinitivo, en liña coa necesaria presenza do nexo preposicional (a ou de) cando a forma conxugada de conviir vai seguida de infinitivo, de xeito que só está ausente o nexo cando o infinitivo vai anteposto: pois m’escolher conven (377.19), perfiar me conven! (1337.21), colher non conven (1679.8). Véxase Glosario, s.v. conviir.
Anterior
