I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 730-731 [= LPGP 940]); Littera (2016: II, 530).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 30); Machado & Machado (1949: I, 117); Rios Milhám (2017: I, 61).
3 pora si] por assy B 6 fazer] fazeir B 7 negar] negʷr B 12 macar eu] macareo B 16 nunca m’én Deus] enūcameuds̄ B 17 se m’ora] semā B 23 poder’i acabar] poder hi acabar B 24 faz] faç B
1 teen] tẽen Michaëlis : têm Littera 3 pora sí] por assi Littera; teer] tẽer Michaëlis 6 boa] bõa Michaëlis 7 sabe] sab(e) Michaëlis 9 sábian] sabe Michaëlis, Littera; o] om. Michaëlis, Littera 11 que lh’eu] quen lhe Michaëlis 12 eu muit’o] o muito Michaëlis 13 me] m’én Michaëlis : mi Littera 14 m’] om. Michaëlis 17 m’ora] m’ant’ Michaëlis, Littera 21 aver] veer Michaëlis, Littera 23 poder’i acabar] poderi’acabar Michaëlis, Littera 24 [me] faz] faço Littera
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10a 10a 10b (= Tav 132:4)
Encontros vocálicos: 2 mi-‿o; 6 mi-‿o; 7 sabe‿a; 8 mi-‿o; 9 sá·bian, á‿o; 17 ora‿oj(e)
A forma pora, face a pera, é, en liñas xerais, minoritaria na lingua medieval e, en particular, na poesía profana galego-portuguesa, pois só presenta outras dúas ocorrencias (71.6 e 1517.4); con todo, e fronte a Littera, que recolle mecanicamente a forma manuscrita, o contexto solicita a interpretación que propomos, xa que carece de sentido por assi.
Estes versos lembran outra pasaxe do mesmo trobador (63.12).
A conxunción concesiva macar, de orixe grega, é case exclusiva do rexistro poético, tal como se deduce do seu uso na poesía trobadoresca profana e da súa alta frecuencia nas Cantigas de Santa Maria. A súa aparición noutro tipo de textos é moi escasa (véxase CGPA, s.v. macar). Cfr. nota a 57.6.
Fronte a Michaëlis, a abreviatura sobre <m> debe ser desenvolvida como me, pronome persoal, sen presenza, por tanto, do adverbial én, ao tempo que no v. 14 a lección <demomen> leva consigo a presenza do dativo ético me en crase co omen seguinte.
Podería pensarse, como fixeron os anteriores editores, en emendar o verbo aver do manuscrito por veer, tendo en conta a mesma ou similar variación entre códices (véxase nota a 66.31). Con todo, mantemos a lección do manuscrito, pois ten sentido, xa que o trobador, mantendo oculto o seu desexo, pode ter a dona (por señora) e morar na terra dela (o que xa implica que a poida ver).
A grafía <poder hi> de B leva a considerar a presenza do adverbio i en crase coa forma antepretérita podera.
Resulta certamente estraña a opción editorial de Littera (faço), que complica a interpretación do período.