I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 118 [= LPGP 476]); Cohen (2003: 182); Littera (2016: I, 555-556).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 121); Braga (1878: 57); Machado & Machado (1952: III, 375-376).
III. Antoloxías: Cidade (1941: 44); Magalhães (2007: 91).
1 faço] fazo V 3 bõa] boa B 9 [P]erderei] E direy B : Eidirey V; morrerei] moirerey B 14 dos meus] do olhos meꝯ B : dꝯ olhos meꝯ V
En Nunes o refrán é un único verso dodecasilábico.
5 [E] con tan] Con [a]tan Nunes, Cohen : Com [a]tam Littera 6 amig’] amigo Nunes : amig[o] Cohen; [o]] om. Nunes, Cohen, Littera 10 amig’] amigo Nunes : amig[o] Cohen, Littera; [eu]] om. Cohen, Littera 14 meus] olhos meus Nunes : |olhos| meus Cohen
(I) Que triste ando eu hoxe, e con moita razón: foise o meu amigo, e o meu corazón, donas, abofé, alá está onde el está.
(II) E con tan gran coita perderei o xuízo: foise o meu amigo, e o meu corazón, donas, abofé, alá está onde el está.
(III) Perderei o xuízo, donas, ou morrerei: foise o meu amigo, e todo o ben que teño, donas, abofé, alá está onde el está.
(IV) Que a duras penas quitou dos meus ollos os seus: foise o meu amigo, e o lume dos meus, donas, abofé, alá está onde el está.
Esquema métrico: 11a 11a 6B 6B (= RM 37:35)
En Nunes, a conformación métrica da cantiga é diferente, cun esquema 11a 11a 12B (que aínda podería podería acadar a total isometría coa sinalefa fe,‿ala).
Neste verso semella preferíbel a reintegración da copulativa, pois é relativamente frecuente a omisión da conxunción inicial de estrofa (e de verso) ou de fiinda nos manuscritos, que nos permite neste caso restaurar a isometría versal. Casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc. Neste caso, e fronte a [a]tan das anteriores edicións, a copulativa inicial permite manter os acentos na 3ª e 5ª sílabas, que se manteñen fixos en toda a cantiga.
A presenza da forma contracta de amigo coa copulativa e en todos os versos (vv. 2, 6, 10 e 14) aconsella restaurar o artigo de meu ben, que, deste xeito, é construción paralela a o meu amigo do inicio do verso: o meu amig’ ... o meu ben.
En calquera caso, aínda que todo ben non leva en xeral artigo, pode documentarse a presenza do identicador nalgún contexto:
Non sei oj’ome tan ben razõado
que podesse contar todo o ben
de Sevilha,... (987.16).
A emenda das erradas leccións dos manuscritos (perder o sén) non ofrece dúbidas, e así foi realizada por Nunes e Cohen.
Igual que acontece no v. 6, para mantermos a crase amig’e é preciso reintegrar o pronome eu, que se acha, por exemplo, nunha cláusula similar de Joan Fernandez d’Ardeleiro (quanto ben eu ei, 1345.8).
De novo é obvio o erro de BV coa presenza de olhos (*e o lume dos olhos meus), que convertería o verso en hipermétrico, por máis que Nunes non considerarse tal circunstancia.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.