I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 273-274); Finazzi-Agrò (1979: 78 [= LPGP 481]); Littera (2016: I, 559-660).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 165-166); Braga (1878: 84); Machado & Machado (1953: IV, 188).
III. Antoloxías: Álvarez Blázquez (1975: 206).
1 eu poer] eurcer B : cuprer V 2 cativo] catiue BV; coraçon] corazon V 3 aja] dia BV 4 mundo] mudo V 5 desvairada] deseu ayrada B 6 quero] q̅re B 7 ben] om. V 10 eu] en V 12 razon] fazō B; sen[h]or] senro B : se nõ V 16 tanto] tādo B
Littera non indica tipograficamente a existencia de refrán.
1 con migo] commigo Nunes, Finazzi-Agrò; poer] vencer (?) Nunes 3 vos] vus Finazzi-Agrò 6 vos] vus Finazzi-Agrò 9 outro] outr(o) Nunes 10 sempre eu] sempr’eu Nunes, Littera 13 vos] vus Finazzi-Agrò 16 d’u] du Nunes
(I) Señora, non podo acordar comigo nin con este corazón desventurado, que non vos teña que querer mellor que a cantas cousas existen no mundo; e, señora, é desvariada cousa sen sentido por eu –polo ben que vos quero, por iso– non conseguir o voso ben de ningún modo.
(II) Xa os meus días así hei de pasar: amando, máis que outro amador, a vós, miña señora, que eu sempre souben amar e servir máis que outro servidor; e é cousa sen sentido, señora, por eu –polo ben que vos quero, por iso– non conseguir o voso ben de ningún modo.
(1) E era razoábel, señora, obter algún ben de vós, de onde me vén tanto mal.
Esquema métrico: 2 x 10a 10b 10a 10b 10b 10C 10C + 10c 10c (= RM 91:1)
Encontros vocálicos: 1 posso‿eu; 9 outro‿amador; 10 sempre‿eu
As leccións dos apógrafos italianos para eu (cfr. <cu> V) e poer (<rcer> B, <prer> V) denotan erros comúns nestes cancioneiros: <c>/<e> en eu; <r>/<p>, frecuente en B (véxase nota a 992.1-2), o banal erro <c>/<o> en B e, finalmente, a confusión <r>/<o> en V para a vogal radical de poer (véxanse erros similares en 478.8 (bõo <brõ> B, <beõ> V), 493.16 (dous <deꝯ> B, <drꝯ> V), 1338.7 (bõa <boã> B, <bra> V), 1387.13 (tregoa <tregoa> B, <tregra> V) etc.
Verbo da forma analítica con migo (cfr. tamén con mego en 469.6 e 9), variante minoritaria de comigo que se rexistra esporadicamente no corpus (11.24, 584.14, 585.8, 773.8, 846.r1, 928.8, 939.13, 1010.14, 1039.10 e 26, 1099.19, 1234.20, 1303.8), convive coa forma reducida migo e, mesmo, mego (só en 10.18).
O erro <d>/<a> é frecuente nos apógrafos italianos: o mesmo lapso de copia pode verse en 349.18 (<dia> B aja).
No relativo á forma milhor, variante minoritaria con pechazón de /e/>/i/ por influencia de consoante palatal (por iode na súa base etimolóxica meliōrem), ten certa presenza na lingua trobadoresca.
Neste primeiro verso do refrán o adverbio u ten valor causal: ‘e, señora, é desvairada razón por eu –polo ben que vos quero, por iso– non conseguir o voso ben de ningún modo’.
O uso do xerundio introducido pola preposición en é certamente escaso no corpus trobadoresco profano, pois só se localiza noutra pasaxe (917.1). Porén, é extraordinariamente frecuente na prosa, en todo o tipo de obras durante a Idade Media, pois, como indica Epifânio da Silva Dias, na lingua arcaica «[q]uando o partic. em -ndo designa tempo, hypothese ou condição, pode ser precedido da prepos. em» (Dias 1970: 242).
O pronome vós é complemento directo sen preposición, tal como acontece con certa frecuencia coas formas pronominais oblicuas na lingua trobadoresca.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
