I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 865-866 [= LPGP 303]); Littera (2016: I, 334); Staffieri (2024: 126).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 142); Machado & Machado (1950: II, 175); Rios Milhám (2018b: III, 357); Bruno (2022: 119-120).
2 prazer] prazei B 8 morrer] moirer B 9 veer] ucer B 11 perç’eu o] Perceuo B 13 vivi] uinj B 15 vivi] umi B 17 perç’eu o] Pereceno B 20 morress’assi] moiressassy B
2 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis; dev’a prazer] dev’aprazer Littera 6 mesura] mesur(a) Michaëlis; e quant'eu valh'en mí] [a]quant'e[u] valh', en mi Bruno 12 Véxase v. 6 14 sofrendo] sofrend’o Littera, Staffieri 15 cuid’a viver] cuida[v’a] viver Michaëlis, Littera, Bruno 18 Véxase v. 6 19 vos] vus Michaëlis
(I) Eu morro por vós, miña señora, e sei ben que vos prace; mais non vos debería pracer porque eu perdo niso e vexo que vós perdedes máis do que eu perdo, e explicaréivolo: eu perdo a vida, e vós perdedes aí a vosa mesura e todo o que eu vallo.
(II) Coa gran coita xa non me importa a miña morte, señora, e véxome morrer por vós, a quen vin –que eu non vos debera ver, nin vós a min!–; e vede o que por iso acontece: eu perdo a vida, e vós perdedes aí a vosa mesura e todo o que eu vallo.
(III) Moito vivín, señora, abofé, sufrindo un mal que non podo soportar, e vivín máis do que penso vivir; e, pois morro por vós, así é: eu perdo a vida, e vós perdedes aí a vosa mesura e todo o que eu vallo.
(1) E fun voso, señora, desde que vos vin, e máis sería se non morrese así!
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C + 10c 10c (= RM 160:57)
Encontros vocálicos: 6 mesura‿e; 12 mesura‿e; má·is; 18 mesura‿e
Todo indica (cf. <deua prazer>) que é errada a ausencia de deglutinación da preposición a na perífrase dever + a + infinitivo (dev’aprazer) por parte de Littera (véxase nota a 34.11).
Valh’en mí quere dicir ‘vallo por min mesmo’.
A interpretación das secuencias do tipo <auia>, <deuia>, <ouuera> + inf. como avi’a / devi’a / ouver’a + infinitivo vén determinada non só polo feito de a presenza da preposición a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia das leccións <ouuera> A / <ouu’a a> (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), e <deuia> A / <deuia a> B (128.22, 128.28, 386.13), que indican a real crase coa preposición nas leccións do Cancioneiro da Ajuda.
O pronome min, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Se se quixer introducir máis determinación no mal que sofre o trobador sería necesario segmentar sofrendo (sofrend’o mal), tal como se fixo en Littera, Bruno e Staffieri.
Existen indicios suficientes para considerar que a contaxe bisilábica de mais (ou máis) era un feito na lingua trobadoresca, nomeadamente a partir da análise das leccións manuscritas de preto dun centenar de pasaxes que apoian tal consideración métrica (Ferreiro 2016c). Así, máis unha vez, é innecesaria a suplementación silábica e a mudanza temporal que Michaëlis (e os posteriores editores) introduciu en cuido, transformado nunha forma de copretérito (cuidava).
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
