I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: 569-570 [= LPGP 307-308]); Littera (2016: I, 339-340).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 202); Braga (1878: 108); Carter (2007 [1941]: 168); Machado & Machado (1953: IV, 356-357); Montero Santalha (2004); Arbor Aldea (2016b).
1 Null’] ull A 2 neun] nen hun BV 4 en] eu B 7 me] mj B : mi V 8 eu prender] enprender A : eu p’nder B : eu p̃nder V 9 a] o BV 10 me] mj B : mi V 11 me] mj B : mi V 12 per-] par B 14 ca] E B : e V; morrer] moirer B 16 folgu’o] folgue BV; coraçon] coracon B 19 foren u a] Foran hua B : forā hua V (con til riscado) 20 lles] lhis BV; ren] tē V 21 lles] lhis BV 22 E] om. A 23 nen] uj B : ui V 24 nen] ne A 25 pecado] peccado B : pc̄cado V 26 morrer] moirer B 27 lle] lhy BV 28 e] τ u A
2 neun] nẽum Littera 8 fui eu prender] fui emprender Michaëlis, Littera 16 folgu’o] folg’o Littera 22 dormirán] dormiran Michaëlis 24 afan] afã Littera 28 matarán] mataran Michaëlis
(I) Ninguén pode saber de xeito ningún o que me acontece, pois eu por nada me atrevo a dicir o nome da que me ten en tan grave sufrimento, e non se me ocorre un remedio, porque a miña coita, que o seu amor me fai sufrir, non ten par.
(II) Con tal señora fun eu iniciar unha relación, a quen non me atrevo a lle dicir nada de canto mal me fai levar, que sempre me vén por causa dela, e moi mal coidou de min Amor, que me fixo tornar seu (vasalo), pois por ela penso morrer.
(III) E os meus ollos nunca verán nada con que folgue o meu corazón: mentres estiveren, como están, afastados dela e non foren a onde a vexan, ben sei, certamente, que nunca lles mostrarei nada que lles poida pracer.
(IV) E ben sei que non durmirán mentres así for nin é razoábel nin eu perderei o afán nunca, infelizmente; mais se eu non morrer, irei cedo a onde lle direi a miña coita, e por ela me matarán.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8a 8b 8c 8c 8a (= RM 100:45)
No Cancioneiro da Ajuda niun é a forma xeral para o indefinido, mais tamén se rexistra neun (fem. neũa); en todos os casos, cando existe copia en BV, a forma nos cancioneiros italianos é nen un (<nen hun ~ nē hū ~ nē hūu...>), agás en 132.1 (<niun> A, <neum> B). De calquera xeito, en textos transmitidos en BV tamén se rexistra a forma feminina neũa en 1267.r1 e 1319.11, xunto coa forma neũu de V en 1007.22).
O feito de que emprender só se documente moi raramente no período medieval (un rexistro en CSM 313.72: e cada ũu enpres / a fazer sas orações aa Sennor mui cortes)1 , aconsella acoller a variante subministrada por BV para estabelecer o verbo prender, de amplísimo uso na lingua trobadoresca. Cfr. un contexto moi similar en Nen m’ar conven que én prenda / con outra (37.15), onde os restantes editores fixaron emprenda.
Nótese a alternancia de leccións entre A e B, coa presenza de ca ~ que en A fronte á copulativa e en B (tamén en 64.15, 94.22, 137.9, 175.22, 349.9); noutras pasaxes, achamos tamén a alternancia contraria, con e en A e ca ~ que en B(V) (véxase nota a 80.14). E resulta significativo que en 526.15, fronte a <Ca> en B se perciba vacilación na copia de V: <(E) Ca>.
Os ollos son o suxeito de dormirán (v. 22) e de matarán (v. 28).
Existe escasísima documentación de emprender na prosa portuguesa tardía, pois só localizamos cinco ocorrencias na Crónica de D. Duarte, de Rui de Pina (CdP), e unha ocorrencia no Livro de Montaria (CGPA).
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.