En A a cantiga comeza no terceiro verso –ou, máis en concreto, coa última sílaba, çon, do v. 2–debido á ausencia do folio anterior.
I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 439 [= LPGP 671-672]); Littera (2016: II, 153).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 10-11); Braga (1878: 3); Carter (2007 [1941]: 131-132); Machado & Machado (1950: II, 200); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 369).
III. Antoloxías: López-Aydillo (1914: 44); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 144).
1-2 <...>çon A 2 coraçon] corazon V 3 dereito faç’e gram] dereit faç e mui grā A 4 outra] oura V 5 tan mansa nen tan] an mansa nē tan {T} {tan} / {tā māsa nē tā} A : tā māsa netā V 8 dereito faç’en] deito fazan V; vos] uus A 9 pude] pudi BV; veer] ueer {(uiuer) ueer} A 10 senhor] f’mosa BV; bõa] bona V 13 morrerei] moirerey B 14 vos] uus A; ũa] uhā B : uħa V 15 faç’en] fazen V; vos] uus A
2 vos] vus Michaëlis 8 vos] vus Michaëlis 9 pude] pud'i Littera 14 vos] vus Michaëlis 15 vos] vus Michaëlis
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= Tav 160:5)
Esta cantiga é tamén atribuída a Afonso Fernandez Cebolhilha.
Sobre o carácter de verdadeira cantiga ateúda atá a fiinda desta composición, incluída na relación de Gonçalves (2016 [1993]: 269-270), véxase nota á cantiga 15.
Probabelmente, o erro do Cancioneiro da Ajuda coa introdución do adverbio mui, que converte o verso en hipermétrico, estea condicionado pola reiterada aparición da partícula en mui de coraçon (v. 2), mui gran dereito (v. 8) ou mui gran ben (v. 19). Véxase nota a 65.1.
Obsérvese o lapso de BV na copia da cantiga, que a lección de A permite emendar convenientemente. En calquera caso, o evidente erro, por razóns métricas, remite a algunha outra equivalencia deste tipo que se pode achar nos cancioneiros (cfr. dona / senhor en 405.20).
A presenza de -n- na forma manuscrita <bona> de V é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /õ/ (confirmada neste caso pola lección de AB), o mesmo que noutras voces que se rexistran esporadicamente, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <alguna> algũa e <(h)una> ũa, <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.