I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 264-265); Rodríguez (1980: 173 [= LPGP 394]); Cohen (2003: 547); Littera (2016: I, 446).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 215-216); Braga (1878: 116); Machado & Machado (1956: V, 7); Fernández Pousa (1959: 237).
5 farei] earey V 8 atenderá] attendera B 9 verra] ueira B 10 fezer] fez V 11 farei] earey V 14 contra] cout̃ B 15 eu non] eu (que) nõ B
6 Amor] amor Littera 10 rogar a mí] rogar |a| mi Cohen 12 Amor] amor Littera 15 seja assi] sej’assi Nunes 18 Amor] amor Littera
(I) O meu amigo, que se enfadou comigo e que xa non quere falar, pensou el que eu lle iría rogar; se eu souber que tal pensou, farei que Amor o teña en tal coita por min que rogar me veña (el a min).
(II) E, despois de que o meu amigo souber que eu farei isto, non agardará que eu lle rogue, senón que axiña virá el rogarme a min, e, se fixer outra cousa, farei que Amor o teña en tal coita por min que rogar me veña (el a min).
(III) Nin terá o meu amigo poder de coller contra min saña ningunha, agás que eu non queira que sexa así, porque, se doutro xeito (el) quixer facer, farei que Amor o teña en tal coita por min que rogar me veña (el a min).
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 9’C 9’C (= Tav 160:263)
Encontros vocálicos: 10 mí,‿e; 15 seja‿assi
A próclise do pronome se semella forzada polo afastamento do suxeito, que atrae o clítico para unha posición preverbal: «O meu amigo, ...., se cuidou el que o foss’eu rogar».
Neste verso semella existir unha propositada ambigüidade no relativo ao suxeito de quiser, pois o contexto permite considerar tanto el como eu.