I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 62-63 [= LPGP 510-511]); Littera (2016: I, 640-641).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 45); Carter (2007 [1941]: 20); Marques Braga (1945: 62-63); Machado & Machado (1949: I, 175-176); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2017: I, 95).
4 perdõar] perdoar B 8 lle] lheu B 10-12 de ... / ... lle] om. B 13 lle nunca fize] lhi nūca figi B 15 E macar me quisesse oir] E ssemela qⁱsessoyr B 16 i falar] hi a falar B 21 sempre a] sempra B 24 me] mj B 26 perdõar] ꝑdoar B 27 sab’, é-me mui] sabe q̄ me B 28 oimais] muj mays B; morte] mort{e} A
1 Ben o] Ben-no Michaëlis 13 fize] figi Littera 15 quisesse oir] quisess(e) oir Michaëlis : quisess’oir Littera 21 sempre a] sempr(e) a Michaëlis : sempr’a Littera 27 sab’, é-me mui] sabe, que m’é Michaëlis, Littera 28 oimais] mui mais Michaëlis, Littera
(I) Ben faría, se se lembrar quixese a miña señora de como inxustamente me ten desamor e me quixese perdoar, porque eu nunca lle merecín mal; mais Deus contra a miña vontade ma fixo amar moito desde que a vin.
(II) Aínda que nunca lle busquei mal, terei agora que buscar o seu perdón, porque me odia e eu hoxe non imaxino, nin sei, como me poida librar (diso), pois nunca lle fixen nada que lle causase pesar, mais ela non quere ouvir a miña explicación.
(III) E aínda que me quixese ouvir, non me atrevería a falarlle, e por iso non podo imaxinar nada polo que eu poida saír indemne, porque eu non teño desexo doutra cousa agás de vivir onde ela estiver, e disto sempre me terei que privar.
(IV) E privareime de a ver, aínda que non desexo tanto ningunha outra cousa; mais, se Deus non me auxilia cedo, hei sufrir unha moi gran coita: xa que ela non me quere perdoar, Deus o sabe, de aquí en diante moito máis precisa me é a morte que vivir.
Esquema métrico: 8a 8b 8b 8a 8c 8c 8a (I, IV [= RM 161:250]) + 8a 8b 8b 8a 8c 8c 8b (II, III [= RM 163:28])
Encontros vocálicos: 3 mi‿a; 6 -mi-‿a; 15 quisesse‿o·ir; 21 sempre‿a
Nótese o inicio abrupto da cantiga, coa presenza dun clítico no verso que só na segunda estrofa se explicita.
A variante bisilábica fize para a P1 de pretérito indicativo de fazer, que só volve aparecer en 973.10 (BV), presenta neste caso a variante máis habitual figi en B, que é a lectura ofrecida en Littera (véxase nota a 169.7). Esta minoritaria forma fize mostra a permanencia do -ī sen condicionar a palatalización consonántica (fronte á forma xeral fiz) da base fēcī, de modo que tamén garante contaxe bisilábica. Cfr. nota a 28.12.
Como acontece noutras pasaxes, a lección de B (e se m’ela quisess’oir), xunto coas variantes dos vv. 27-28, non se explican doadamente a partir de erros de copia. Parecen máis ben deberse a trivializacións xurdidas ao nivel da transmision oral.
A conxunción concesiva macar, de orixe grega, é case exclusiva do rexistro poético, tal como se deduce do seu uso na poesía trobadoresca profana e da súa alta frecuencia nas Cantigas de Santa Maria. A súa aparición noutro tipo de textos é moi escasa (véxase CGPA, s.v. macar). Cfr. nota a 57.6.
A lección de B implica o uso da preposición a (coa sinalefa i‿a) como nexo na perífrase ousar + a + infinitivo, como acontece minoritariamente no corpus trobadoresco profano, onde prevalece a ausencia da preposición neste complexo verbal (véxase nota a 167.11).
Contra o seu costume, Michaëlis (seguida por Littera) optou nestes versos pola lección de B (Deu-lo sabe, que m’é mester/ mui máis mia morte ca viver), talvez porque resulta máis evidente desde o manuscrito da Biblioteca Nacional, face á lección de Ajuda, que precisa dunha segmentación e dunha puntuación máis complexa.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
