1023 [= RM 63,67]

Que mui leda que eu mia madre vi

Joan Airas de Santiago

Notes

Text

• 1

  O abrupto inicio da cantiga con que é frecuente no corpus trobadoresco, sempre seguido de muito ~ mui, que confire un carácter exclamativo (‘Canto...!’) ao inicio da composición (196.1, 199.1, 393.1, 407.1, 574.1, 624.1, 836.1, 866.1, 942.1, 1040.1, 1173.1, 1397.1), para alén de que se poida tamén considerar que a conxunción inicial introduce un período dependente dun verbo declarativo elíptico, que nalgún texto é claro (253.1, 432.1, 737.1).

• 2

  Este verso, que reaparece en 1022.2, é tamén o incipit dunha cantiga de amigo de Joan Vaasquiz de Talaveira (781.1).

• 5

  A reiteración da secuencia adverbial ora ja nunha cantiga de Roi Paez de Ribela (e ora ja direi-vos que mi aven, 300.r1) parece indicar que funciona como unha expresión que, a diferenza de ja, non provoca a énclise pronominal.

• 7

  A necesaria reintegración de mui (Ela foi [mui] leda...) pola hipometría do verso vén indicada pola presenza do adverbio no v. 1 (Que mui leda que eu mia madre vi) e mais no v. 14 (foi mia madre mui led[a], e o sei).

• 13-15

  Neste período, os problemas xerados pola omisión dalgúns elementos fan que as propostas editoriais sexan diversas. Por unha parte, Nunes e Cohen adoptan unha diferente decisión editorial canto ao elemento inicial do v. 13 (<Po> B, <De> V), ao tempo que acrecentan unha sílaba no verso: Des quando ... a el-rei (Nunes, Littera), Des quando... ele... (Cohen); esta opción, que reitera a construción temporal nos vv. 13 e 16 (des quando ... depois que), obriga á reintegración dunha copulativa inicial no v. 15 para ligar sintacticamente os dous períodos.

  Non obstante, coidamos que, do punto de vista ecdótico, é máis económica a reintegración da abreviatura ausente na lección de B (<Po>/<P[er]o>), ao tempo que reintegramos o adverbio intensificador con triste (v. 15), en liña coas repetidas construcións da composición: mui leda (vv. 1, 7, 14), mui triste (vv. 8, 15).

  Ademais, ao longo do corpus trobadoresco profano aparece con frecuencia a frase formularia de tipo aseverativo e o sei, variación da máis xeral eu o sei (cun ton enfático que explica a próclise pronominal), que aínda conta con outras fórmulas expresivas moi similares (sei-o eu, aquesto sei eu, ben o sei, ben sei, esto ben sei, eu sei etc.). É por isto que non é necesaria a emenda e[u] realizada en todas as precedentes edicións, xa que a presenza de e o sei está garantida tamén en 212.14, 235.28, 423.12, 1115.7, 1419.10 e 1500.3, por máis que moi frecuentemente fose corrixida polos editores. Cfr. nota a 301.6.