En BV a primeira estrofa está disposta con dous versos dodecasilábicos (con rima -er) e co refrán partido en dúas liñas.
I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 79); Tavani (1988a: 252 [= LPGP 485]); Cohen (2003: 136); Littera (2016: I, 566-567).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 95); Braga (1878: 49-50); Machado & Machado (1952: III, 316).
III. Antoloxías: Nunes (1932: 26-27); Torres (1977: 136); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 113); Souto Cabo (2017: 131).
3 morre] moire B 5 iredes] Hiredes B : diredes V 6 gran] g̃ra B 8 ũa] uħa BV 12 e mort’[e], ai] emortay BV
O corpo da estrofa en Cohen está conformado por dous versos dodecasilábicos.
O refrán, tanto en Nunes como en Cohen, é biversal e hexasilábico (iredes comig’i? / –Par Deus, mia madre, irei). En Littera, iredes comig’i foi incorporado en todas as estrofas como o 5º verso da cobra.
5 madre] madr’ Nunes, Tavani 8 m’ũa] mi ũa Nunes 9 ala] lá Tavani 10 madre] madr’ Nunes, Tavani 12 mort[e], ai] mort’á i Nunes : mort’há i Tavani 13 Pois eu vou [i]] pois [alá] vou Nunes : pois eu vou-[m’i] Littera 15 madre] madr’ Nunes, Tavani
(I) –Se eu, miña filla, for ver o voso amigo porque morre de amor e non pode vivir, iredes comigo alí?
–Por Deus, miña nai, irei!
(II) –Pois tanto vos ama que non pode vivir, dicídeme unha cousa, pois eu alá quero ir: iredes comigo alí?
–Por Deus, miña nai, irei!
(III) –Eu sempre lle vin por vós coita e morte levar, ai filla! E xa que eu vou alí e ninguén vai comigo, iredes comigo alí?
–Por Deus, miña nai, irei!
Esquema métrico: 3 x 6a 6b 6a 6b 12C
Encontros vocálicos: 5 madre,‿irei; 9 quero‿ir; 10 madre,‿irei; 15 madre,‿irei
Para alén da agrupación dodecasilábica dos versos do corpo da estrofa en Cohen, resulta sorprendente que nos dous editores do cancioneiro das cantigas de amigo (Nunes, Cohen) o refrán sexa arrimático (i non pode rimar con irei), con seis sílabas métricas:
iredes comig’i?
–Par Deus, mia madre, irei.
A incorporación de iredes comig’i que Littera fai a cada unha das tres cobras da cantiga non ten apoio textual de ningún tipo, pois, para alén de a súa abreviación nas estrofas II e III indicar a súa pertenza ao refrán, o propio Colocci así o sinalou co habitual signo angular.
A sinalefa quero‿ir fai desnecesaria a emenda tavaniana (alá > lá) neste verso.
A solución de Nunes e Tavani no final do verso (morte á i) escusa calquera restauración e, por tanto, resulta aparentemente máis respectuosa coa lección dos manuscritos; no entanto, rompen o esquema rimático da cantiga (abab > aaab) e estabelecen unha repetición do rimante i, ao tempo que constituiría unha rareza rimática o par vai - á i (lémbrese a tonicidade do adverbio i). Eis a fixación textual de Tavani:
Sempre lh’eu coita vi
por vós, e mort’há i.
Filha, pois eu vou i
e mig’outrem nom vai...
Neste sentido, é certamente posíbel a proposta de Cohen, co encabalgamento ai + vocativo que se rexistra noutras cantigas: ai / mia senhor branca e vermelha (124.3-4); I é meu amig’, ai / madr’, ... (1259.13-14); asemade, o editor norteamericano reintegra unha conxunción copulativa para ligar sintacticamente a afirmación inicial ao refrán:
– Sempre lh’ eu coita vi por vós e mort’ <e>, ai
filha, pois eu vou <i> e mig’ outren non vai,
iredes <comig’ i?
– Par Deus, mha madre, irei>
Porén, o texto que presentamos (con morte como CD simétrico de coita) é factíbel e axeitado, pois evita a reintegración de ningún novo elemento e normaliza a sintaxe coa pausa estabelecida após o vocativo.
Nous utilisons des cookies de tiers à des fins analytiques pour pouvoir connaître les habitudes de navigation (par exemple, les pages visitées). N'oubliez pas que si vous acceptez les cookies de tiers, vous devrez les exclure des options de votre navigateur ou du système proposé par des tiers.
Cliquez sur le bouton correspondant pour accepter ou rejeter les cookies :
Précédent
