I. Edicións críticas: Lang (1972 [1894]: 67 [= LPGP 224]); Nunes (1973 [1928]: 7); Cohen (2003: 588); Littera (2016: I, 212-213).
II. Outras edicións: Moura (1847: 121-122); Monaci (1875: 65); Braga (1878: 32); Machado & Machado (1952: III, 167); Cohen (1987: 23-24); Júdice (1997: 23); Montero Santalha (2004).
III. Antoloxías: Pimpão (1942: 59); Nemésio (1961 [1949]: 190-191); Torres (1977: 252); Reckert & Macedo (1980: 219); Dobarro Paz et alii (1987: 21); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 29).
2 coraçon] corazō B 10 bõa] boa B 13 faz] fax B 19 come] como V 20 morreu] moireu BV
3 pôde] pode Cohen, Littera 4 m’, e] me Lang 8 viu] vio Lang, Littera 14 vio] viu Littera 15 oio] oiu Lang, Littera 19 come] como Lang, Nunes, Cohen
(I) Que triste está hoxe o meu amigo, amiga, no seu corazón, porque non puido falar comigo nin verme, e ten moita razón o meu amigo en andar triste, após me el non ver e eu lle lembrar.
(II) Triste anda, así Deus me valla, porque non me viu, e é lóxico, e por iso sen dúbida ten moita razón o meu amigo en andar triste, após me el non ver e eu lle lembrar.
(III) Fai moi ben en andar triste, pois non o vin nin el me viu a min nin tampouco recibiu o meu recado; por iso ten moita razón o meu amigo en andar triste, após me el non ver e eu lle lembrar.
(1) Mais, Deus, como pode vivir aínda e non morreu xa con pesar!
Esquema métrico: 3 x 7’a 8b 7’a 8b 8C 8C + 8c 8c (= RM 99:58)
Encontros vocálicos: 14 vi͜o; 15 o·i͜o
Os indicios remiten a unha cita concertada que non puido concretizarse (ca non me viu, v. 8; ca o non vi, v. 14): é por isto que o pretérito pôde acae mellor do que o presente pode, pois, aínda que a tristeza dure no presente, débese a un acontecemento pasado que é concretizado nas outras dúas estrofas en versos conceptualmente paralelos.
A representación gráfica da desinencia da P3 de pretérito indicativo dos verbos da terceira conxugación (cfr. vio, v. 14; oio, v. 15) oscila entre a esmagadoramente maioritaria -iu e a esporádica -io, mostra dunha vacilación inicial que aínda se conserva nalgúns territorios galegos. Cfr. nota a 302.14. De calquera xeito, ambas as representacións implican unha mesma realidade fonolóxica e métrica, como mostran os casos de rimas entre -io e -iu (véxase, por exemplo, 614.1-8), ou aqueloutras situacións en que se produce variación desta desinencia en estruturas paralelísticas (véxase 583.8) ou no refrán (véxanse 592.r1, 1336.r, 1361.r2-r3).
O pronome mí, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Os restantes editores optaron pola forma como de V da conxunción modal, face a come transmitido por B, variación que volve aparecer en 1603.21.
Enténdase: ‘Deus, como pode prolongarse tanto a situación sen morrer (o amigo) co pesar da separación!’. Porén, a lección <moıreu> (susceptíbel de ser interpretada como morreu ou como moir’eu) permitiría mudar o foco de atención para o colocar sobre a propia amiga: ‘... sen morrer eu co pesar da separación’.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
