I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 401-402); Zilli (1977: 121 [= LPGP 414-415]); Cohen (2003: 465); Littera (2016: I, 483-484).
II. Antoloxías: Monaci (1875: 287-288); Braga (1878: 157-158); Machado & Machado (1956: V, 343-344); González (2015a: 151).
2 juras] uiras V 5 creede] cre\e/de V 8 mais] (N)Mays B 9 fez] foz V 10 façades] facades B : fazades V 11 ben] bō B 16 fazer] fez̄ V; quant’i] quãti B 17 morrer, morrerá] moirer moirera B 20 faz e] faza V 21 por] Pº B 22 verra] ueira B 23 bõa] boa B; prazera] praza en BV 24 morrer] moirer B; praza én] praz’a B : praç̃a V
1 cuidades, amig’, a fazer] cuidades, amiga, fazer Nunes, Zilli, Cohen, Littera 2 vos] vus Zilli 3 nunca] nunc’a Nunes 4 vos] vus Zilli 9 vos] vus Zilli 15 vos] vus Zilli 20 quen] que Nunes, Zilli, Cohen; quen o tever] que mo tever Littera 22 mas ... morte] ma[i]s ... mort’, e Nunes : ma[i]s .... mort’e Zilli 23 bõa] boa Zilli 24 non mi praza] mi prazerá Nunes, Zilli : nom mi praz’há Littera
(I) –Como pensades, amiga, facer cos grandes xuramentos que vos vin pronunciar de que nunca perdoariades o voso amigo? E direivos de que modo o vin: que, sen o voso ben, crédeo por min, nada o pode librar da morte.
(II) –Todo iso, amiga, ben pode ser, mais insistirei en me vingar do que me el fixo (e, se vos pesa iso, non lle fagades ao voso así), xa que ben vistes canto lle prohibín que se fose, e non me quixo crer.
(III) –Por Deus, amiga, vinganza tan sen sentido nunca a faredes vós, se Deus quixer e se o podo evitar, nin vos era necesario facela, pois vedes o que aí acontece: se o voso amigo morrer, morrerá polo ben que fixo e non por outra cousa.
(IV) –Amiga, non podo considerar ben o que me el fai, e quen o teña por ben tal haxa daquel que ama, mais sen morte nunca lle virá mal: abofé, (digo) que non me ha pracer, e que a súa morte por iso non me praza.
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 10b 10c 10c 10a (= Tav 189:6)
Consideramos a existencia, a diferenza dos precedentes editores, da preposición a como elemento que liga cuidar co infinitivo (cuidades, amig’, a fazer), construción maioritaria na lingua trobadoresca. En calquera caso, a interlocutora é a amiga.
É errada a segmentación que Nunes realizou na súa edición (*nunc’a voss’amigo perdoar), considerando a existencia da preposición a para introducir o CD de perdoar que Nunes realizou na súa edición (*nunc’a voss’amigo perdoar).
En face de vingança, a voz vinga é derivado regresivo de vingar, que só volve aparecer noutra ocasión no corpus profano (1607.12), sen que se rexistre na restante produción medieval.
De novo se rexistra a variante reducida mas da adversativa, forma, en xeral, máis característica dos textos copiados no Cancioneiro da Ajuda (véxase nota a 692.10), pois en BV só presenta catorce ocorrencias (véxase tamén 733.15, 749.15, 789.6, 1038.4, 1046.10, 1201.10, 1225.4, 1245.6, 1282.10, 1387.13, 1432.21, 1573.5, 1652.29).
No proceso de copia, foi trocada a posición da secuencia final destes versos, con inversión do(s) elemento(s) rimante(s):
B: V:
<Per boa fe q̄mi nõ praza en <per bõa fe quemi nõ praza en
Pero del morrer nõ mi praz’a> ꝑo del morrer nõ mi praç̃a>
Carece de sentido e de xustificación a segmentación praz’á de Littera.