I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 365); Rodríguez (1980: 87 [= LPGP 395-396]); Littera (2016: I, 429).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 193); Braga (1878: 102); Gassner (1933: 400); Machado & Machado (1953: IV, 319); Fernández Pousa (1959: 91).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 84).
3 min] mi V 4 juren] iureu B 6 jurar] om. B 7 jura[n]] uira V 10 querran] queirā B
3 min] mi Nunes 4 per’o] pero Nunes : pero [o] Rodríguez, Littera; creerán] creeran Nunes, Rodríguez 7 [E] ben jura[n] que a[s] saben amar] Ben jura[m] que a[s] saben [muit’] amar Nunes : Ben jura[n eles] que a[s] saben amar Rodríguez, Littera
(I) Escoito dicir dos que non teñen amor que tan ben poden xurar que o teñen, perante as donas, coma min ou mellor; mais, aínda que o xuren, non llelo crerán, pois nunca pode o mentiroso xurar tan ben como o que di verdade.
(II) E xuran ben que as saben amar, e que se non é así non reciban pracer delas; mais de que lles vale xurar así? Aínda que o xuren, non llelo quererán crer, pois nunca pode o mentiroso xurar tan ben como o que di verdade.
Esquema métrico: 2 x 10a 10b 10a 10b 10C 10C (= RM 99:15)
Encontros vocálicos: 9 ma·is; 10 Pero‿o
A utilización de eu como segundo termo da comparación introducida por come é levemente minoritaria (43.15, 150.2, 723.20, 978.8, 1074.5 e 1593.r2), face á habitual construción come mí ~ min (42.21, 128.27, 142.19, 218.14, 953.3, 1074.3, 1140.6 e 11), en liña co que acontece no galego moderno, onde só é posíbel coma min.
O paralelismo co v. 10 (Pero o juren...) aconsella segmentar o pronome en per’o juren, sen necesidade de o reintegrar, pois a coexistencia de sinalefa con crase é constante ao longo do corpus.
A voz mentiral ‘mentiroso’, probábel provenzalismo (véxase García-Sabell Tormo 1990: 227-228) ten escasas ocorrencias no corpus poético trobadoresco profano (véxanse 294.3, 578.8, 917.13); tamén se atesta esporadicamente nas Cantigas de Santa Maria (véxase Mettmann 1959-1972: IV, s.v.) e moi raras veces na prosa (véxase CGPA, s.v. mentiral):
e quen nos quiser mentir peyte a outra parte C morabetinos e seya mentiral (doc. 1269, ed. Novo Cazón).
E aquelle que hy nõ fosse ao dya que fosse posto, que ficasse por mentiral e fallido e que perdesse os reynos (Crónica Geral de Espanha de 1344, ed. Cintra).
Co mesmo significado, no corpus profano achamos mentidor (1292.7) e mentireiro (1389.3).
As reintegracións neste verso foron obxecto de atención por parte de Giulia Lanciani (1998: 98-99), que propón Ben juran que as saben [ben] amar.
Non obstante, para alén da nececesaria reintegración da desinencia plural en jura[n] e do morfema plural en a[s], semella menos intrusiva a reintegración da copulativa, que devolve o carácter decasilábico ao verso: é relativamente frecuente a omisión desta copulativa inicial de estrofa ou de fiinda nos manuscritos. Casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc.
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies:
Anterior
