817 [= RM 154,2]
Amigo, que cuidades a fazer

Amigo, que cuidades a fazer
quando vos ora partirdes d’aqui
e vos nembrar algũa vez de mí?
Par Deus, senhor, quero-vo-lo dizer:
chorar muit[o] e nunca fazer al
senon cuidar como mi faz Deus mal
en me partir de nunca ja saber
vosso mandado, nen ũa sazon,
nen vos falar se per ventura non;
mais este conforto cuid’a prender:
chorar [muito e nunca fazer al
senon cuidar como mi faz Deus mal]
en me partir de vosso parecer
e d’u soia convosc’a falar,
ca mi valera máis de me matar;
mais este conselho cuid’i aver:
chorar [muito e nunca fazer al
senon cuidar como mi faz Deus mal].
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 

Manuscritos


B 820, V 405

Edicións


I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 204-205); Majorano (1979: 114-115 [= LPGP 965]); Cohen (2003: 276); Littera (2016: II, 514-515).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 152); Braga (1878: 76); Machado & Machado (1953: IV, 130).
III. Antoloxías: Cidade (1941: 48-49).

Variantes manuscritas


4 quero-vo-lo] om. B   7 en] Cn B; nunca] nuca B   9 ventura] uentᵉa B : uen uentea V   13 de] da V

Variantes editoriais


2 vos] vus Majorano   3 vos] vus Majorano   8 nen ũa] nẽũa Littera   9 vos] vus Majorano   15 valera] val[v]era Cohen, Littera

Paráfrase


(I) –Amigo, que pensades facer cando vos agora vaiades de aquí e vos lembredes algunha vez de min? 
–Por Deus, señora, quérovolo dicir: chorar moito e non facer nunca nada máis que pensar como me fai mal Deus (II) en me apartar de saber nunca, en ningún momento, novas de vós, e de falar convosco, se non é por acaso; mais penso consolarme con isto: chorar moito e non facer nunca nada máis que pensar como me fai mal Deus (III) en me apartar do voso rostro e de onde adoitaba falar convosco, que me valera máis que me matase; mais coido que niso hei ter este auxilio: chorar moito e non facer nunca nada máis que pensar como me fai mal Deus.

Métrica


Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:235)

Encontros vocálicos: so·i·a

Notas


Texto
  • *

    Esta composición é unha verdadeira cantiga ateúda, con ligazón sintáctico-discursiva entre as súas tres estrofas, aínda que non fose incluída na relación de ateúdas de Gonçalves (2016 [1993]: 269-270), nin teña ese carácter na edición crítica de Majorano.

  • 14

    Na lingua trobadoresca o verbo soer aparece en complexos verbais (soer + infinitivo) mais tamén en estruturas equivalentes coa preposición a como nexo (véxase 29.16, 371.28, 723.2, 1074.42, 1382.4, 1621.9, 1622.8). Cfr. nota a 3.17.

  • 15

    Non é pertinente a emenda val[v]era realizada por Cohen (e Littera). Valera é a forma de antepretérito regularizada do verbo valer (véxase Mariño Paz 2000), presente con frecuencia no corpus das cantigas: 26.9, 483.9, 1055.24, 1056.r1, 1104.10 etc.

Buscar
    Non se atopou ningún resultado

    Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
    Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:

    ConfiguraciónsAceptar