I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 328); Indini (1978: 156 [= LPGP 165]); Cohen (2003: 363); Littera (2016: I, 156).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 255); Braga (1878: 139); Machado & Machado (1956: V, 204); Berardinelli (1985: 18); Camargo et alii (1992: 45); Vieira & Morán Cabanas & Souto Cabo (2015: 40).
III. Antoloxías: De la Iglesia (1886: III, 14); López-Aydillo (1914: 38); De las Casas (1928: 27-28); Cidade (1941: 22); Seoane (1941: 32-33); Nemésio (1961 [1949]: 63); Fernández Pousa (1951: 19); Bernárdez (1952: 96); Nunes (1959: 385); Oliveira & Machado (1959: 87); Álvarez Blázquez (1975: 18-19); Torres (1977: 97); Correia (1978: 86); Reckert & Macedo (1980: 65); Fiúza (1981: 25-26); Alvar & Beltrán (1989: 152); Jensen (1992: 62); Delgado León (1996: 57); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996a: 25); Magalhães (2007: 103); Alvar & Talens (2009: 396); Mongelli (2009: 99); Souto Cabo (2017: 64); Gutiérrez (2023: 97, 305).
1 fremosinha] fremosmha V 4 fremosinha] fremosmha V 11 Direi-vo-l’eu] Direyuꝯ leu B
(I) –Ai fermosiña, así ben teñades, lonxe da vila, a quen esperades?
–Vin esperar o meu amigo.
(II) –Ai fermosiña, así vos alegredes, lonxe da vila, a quen esperades?
–Vin esperar o meu amigo.
(III) –Lonxe da vila, a quen esperades?
–Diréivolo eu, xa que me preguntades: vin esperar o meu amigo.
(IV) –Lonxe da vila, a quen esperades?
–Diréivolo eu, xa que o non sabedes: vin esperar o meu amigo.
Esquema métrico: 4 x 9’a 9’a 7’B (= RM 26:96)
A vogal final -i de longi (tamén nos vv. 5, 7 e 10, e mais en 33.6, 323.7, 721.12, 800.5, 957.3, 966.9, 1032.24 e 1139.2, 5, 7 e 10), a convivir con longe, tamén aparece noutros adverbios tardi (véxase nota a 1008.16) e eiri (véxase nota a 114.9), talvez por influencia deste (Mariño Paz 2009: 83). Nos nomes só se rexistra sangui (véxase nota a 1410.17).
Esperar presenta sempre a forma asperar (tamén en 1184.10, 1205.20 e 23) –e desasperar (forma única no corpus das cantigas profanas)–, con disimilación e/ou vacilación es-/as-, coa única excepción de esperado en 1331.8.
O verbo gradoar ‘alegrarse, estar satisfeito, congratularse’, do lat. gratulāri, ten un uso limitado no corpus das cantigas: 100.2, 824.1, 896.18, 1065.28, 1139.4, 1174.13, 1268.1. Ausente da produción prosística (véxase CGPA, s.v.), só se rexistra unha vez nas Cantigas de Santa Maria:
Ond’avẽo pois assy que en Beja, u morava
un ome casado ben con sa moller que amava,
almoxerife del Rey era el, e confiava
muit[o] en Santa Maria; mais avia gran tristura
Porque non podi’aver fillo de que gradoasse
e que pos sa mort’en seu aver erdeiro ficasse (CSM 224.25).
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies: