[últ. rev.: 18/04/2023]Imprimir

234 [= Tav 71,7]
Venh’eu a vós, mia senhor, por saber
Joan Lobeira

– Venh’eu a vós, mia senhor, por saber,
do que ben serve e non falec’en ren
a sa sen[h]or e lh’a sen[h]or faz ben,
qual deles deve máis gradecer.
– Amigo, máis dev’o ben a valer,
ca, se o ben dad’é por [o] servir,
o servidor deve máis a gracir.
– Quen ben serve sen[h]or sofre gran mal
e grande afan e mil coitas sen par,
onde devia bon grado a levar,
se mesura da sa sen[h]or non fal.
– Amigo, máis é o ben e máis val,
ca, se o ben dad’é por o servir,
o servidor deve máis a gracir.
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 

Manuscritos

B 249

Edicións

I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 13 [= LPGP 468]); Littera (2016: I, 545).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 105); Machado & Machado (1950: II, 10-11); Rios Milhám (2018a: II, 234).

Variantes manuscritas

10 onde devia] vude dema B

Variantes editoriais

2 serve] serv(e) Nunes   4 gradecer] [a] gradecer Nunes : [a]gradecer Littera   9 grande] grand(e) Nunes   10 grado] grad(o) Nunes

Métrica

Esquema métrico: 2 x 10a 10b 10b 10a 10a 10C 10C (= Tav 139:5)

Encontros vocálicos: 2 serve‿e; 4 má·is; 9  grande‿afan; 10 grado‿a

Notas

Texto
  • 4

    A contaxe bisilábica de mais evita a adición da preposición a na perífrase dever + gradecer, aínda que nas restantes aparicións (vv. 5, 7, 10) está presente. Existen indicios suficientes para considerar que a bisilabicidade de mais (ou máis) era un feito na lingua trobadoresca, nomeadamente a partir da análise das leccións manuscritas de preto dun centenar de pasaxes que apoian tal consideración métrica (Ferreiro 2016c).

  • 10

    A lección <vude> suxire unha forma unde (cfr. outras formas minoritarias como nume ‘nome’), forma absolutamente extraordinaria na produción medieval por máis que teña unha presenza residual nalgún dialecto galego. É por isto que se debe considerar un erro <o>/<u>~<v>.

Buscar
    Non se atopou ningún resultado