I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 422 [= LPGP 341-342]); Cohen (2003: 490); Littera (2016: I, 384).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 295); Braga (1878: 162); Machado & Machado (1956: V, 369).
4 rogar] roguar BV 9 perdõardes] perdoardes V 10 rogar] rog(u)ar B 13 dos seus] da seꝯ V 14 olhos] olhus V 16 esto] este B 17 perça] ꝑca B 19 Veja-se vosc’e] Veias\s/(q)ue uosqȝ V 20 e] et V
2 amig’, assi] amiga, si Cohen, Littera 4 rogar] roguar Nunes 9 [per] perdõardes-lhi] perdõardes-lhi [vós] Nunes : [por] perdõardes-lhi Cohen, Littera 20 est’é] éste Littera
(I) O voso amigo foise hoxe de aquí moi triste, amiga, así me veña ben, porque non ousou falar nada convosco, e mándavos rogar isto a través de min: que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(II) O voso amigo non pode perder o medo, amiga, excepto por isto, por lle perdoardes vós de corazón, e mándavos rogar e dicir que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(III) Cando el se foi, chorou moito, amiga, así me veña ben, porque non ousou falar nada convosco, e mándavos rogar isto por Deus: que perda xa o medo e o pavor de vós e (así) falará covosco, amiga, mellor.
(1) Véxase convosco e perderá o pavor que ten de vós, e isto é o mellor.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:70) + 10c 10c
Encontros vocálicos: 2 triste,‿amig’
Nótese a repetición de ben e ren como palabras rimantes nos vv. 2-3 das estrofas I e III; neste sentido, poderíase conxecturar a ausencia dunha estrofa IV para estabelecer o mesmo xogo rimático con non e coraçon (da estrofa III).
As leccións <Amigassi> B e <amigassi> V aconsellan segmentar o conglomerado vocabular como amig’assi por máis que se perda clareza por opacar a forma amiga, que transparece en Cohen e Littera (amiga, si mi venha ben), que talvez se guiaron polo v. 14, que le amiga, se mi venha ben.
Desde o punto de vista crítico, a integración da variante preposicional per é ben razoábel antes de perdõardes: puido perderse por haplografía.
É relativamente frecuente no Cancioneiro da Vaticana a presenza da terminación -us en voces en que é xeral a terminación -os (<olhus>); na realidade, esta grafía aparece case de modo exclusivo en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.
Nous utilisons des cookies de tiers à des fins analytiques pour pouvoir connaître les habitudes de navigation (par exemple, les pages visitées). N'oubliez pas que si vous acceptez les cookies de tiers, vous devrez les exclure des options de votre navigateur ou du système proposé par des tiers.
Cliquez sur le bouton correspondant pour accepter ou rejeter les cookies :