I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 45-46 [= LPGP 517-518]); Littera (2016: I, 633-634).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 41); Carter (2007 [1941]: 13-14); Marques Braga (1945: 45-46); Machado & Machado (1949: I, 159-160); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2017: I, 86); Arbor Aldea & Santiago Gómez (2019: 74-75).
1 coitados] cuitados B 4 e que teen] e hi que tem B 6 morrer] morer B 7 morre] moire B 9 esses] esse B 10 e queren] (ē) eq̄ren B 12 querrian] q̄iriā B 13 cuita] coita B 14 sofr’eu] sofᵒ eu B 16 viv’e] (n) uiue B; sofr’esta] soffr(e) esta A; cuita] co ita B 17 ei] e B 18 e tenn’aquesto] etē a q̄sto B 19 cuita, e veer] cuydaueer B 22 sõo] son B 23 per] pʳ B 24 cuita] coita B 27 min] mj B
4 teen] tẽen Michaëlis : têm Littera 13 cuita] coita Littera 16 cuita] coita Littera 19 d’eu sofrer, cuida[nd’a] veer Littera 24 cuita] coita Littera
(I) Non considero eu que están coitados de amor –tal é a miña opinión– aqueles que non gozan do seu ben e que razoan así: que pode perder a coita, calquera deles, cando morra; por que non morre logo, entón?
(II) Mais, sen dúbida, nalgún momento eses senten pracer doutra cousa e por iso queren vivir, pois por outra razón penso eu que xa non quererían vivir sempre por sufriren tamaña coita cal a que eu sufro no meu corazón.
(III) E, Deus o sabe, con pavor vivo e sufro esta coita tal que hei sufrir despois un gran mal, e considero isto mellor –o sufrir coita e ver a miña señora e esperar para poder ir a onde ela estiver–, (IV) porque eu non teño a certeza de perder a coita coa miña morte ou por outra causa se non me socorre a moi fermosa miña señora; e Deus, se me quixer socorrer, xa que a ten no seu poder, por min lle fará ter coita de amor.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8a 8c 8c 8a (= RM 161:255)
Para alén do motivo raro da incerteza de que a morte poida apagar o sufrimento amoroso, xa visto na cantiga 85, o trobador conclúe esta cantiga con outro motivo raro, como é a esperanza en que Deus o socorra facendo que a dama sufra coita de amor por el.
Nestes versos percíbese unha clara concordancia ad sensum, de modo que qual deles quer concorda coa forma verbal plural poden.
O indefinido qualquer permite no período medieval e na lingua trobadoresca a interpolación dun elemento entre as dúas compoñentes do pronome, a semellanza do que acontece con senon, que, con máis frecuencia aínda, presenta tal interpolación.
A relativamente diversa tradición de A vs. BV reflíctese tamén en certa tendencia á vacilación é / ei, que en moitos contextos pode ser pertinente. Neste verso é a forma ei a transmitida por A (face a é en B), aínda que a situación inversa é a máis frecuente (véxase nota a 163.13).
Nótese como Littera desconsiderou a lección de A, que ten pleno sentido, e acolleuse ao texto de B, hipométrico e con refacción textual, feito que obrigou Littera a modificar o texto do manuscrito: e tenn’aquesto por mellor / d’eu sofrer cuita, e veer / a mia sennor ... vs. e tenh’aquesto por melhor / d’eu sofrer cuida[nd’a] veer / a mia senhor ...
A lección <son> de B, fronte a sõo, convertería en hipométrico o verso, pois, en xeral as formas sõo e soo (do lat. sŭm → *sono > sõo > soo) computan como bisilábicas. Cfr. nota a 10.25.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
