En A a derradeira estrofa comeza no v. 20, coa copulativa E indicando o inicio, cando, na realidade, supón un erro de copia por canto esta partícula inicia o v. 19, o verdadeiro primeiro verso da estrofa.
I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 11-12 [= LPGP 947]); Littera (2016: II, 535).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 33); Carter (2007 [1941]: 3); Marques Braga (1945: 9-1o); Machado & Machado (1949: I, 127-128); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2017: I, 67).
III. Antoloxías: Fernández Pousa (1951: 111-112); Piccolo (1951: 11-12).
1 cuita] coyta B 2 eno] e nō B 4 lle] lhi B 6 atal per que] atall’ que B 8 ést’outre] ē outre A : estoutʼm B 9 tive] tiuj B 12 pouco ora] poucora B 14 máis] om. B 16 rogar] rogʷr B 17 leixe oir] leixoyr B 19 E, se o Ele] se o ele A : E esso el B 20 logo eu cuita non sentirei] E logo eu cuita sentirei A : logeu coyta nō sentirey B 21 ca inda] caa iuda B; vos] uos A; direi] <...> B 22 logo] log A; mi averei] ma u’ey B 23 cuita] coyta B 24 eu] om. B
8 ést’outre] é outre Michaëlis 12 pouco] pouc(o) Michaëlis 17 leixe] leix(e) Michaëlis 19 Ele] el(e) Michaëlis 20 logo] log(o) Michaëlis; cuita] coita Michaëlis 21 vos] vus [eu] Michaëlis
(I) A quen hoxe maior coita ten de amor no seu corazón de cantos del viven coitados, Noso Señor lle poña remedio a iso, se lle a El prouguer, tal que con el lla quite.
(II) E crede agora unha cousa: que non existe outro, agás eu, que a (coita) tiven desde o intre mesmo en que eu vin por primeira vez, abofé, tal muller a quen agora iso non lle importa nada.
(III) Porén, xa sempre a amarei máis que calquera outra cousa, mentres eu viva, e rogarei o máis que eu puider rogar a Deus que el ma deixe ouvir falar e ma deixe ver.
(IV) E se El o quixer facer, logo eu non sentirei coita, pois aínda vos direi máis: logo me poderei librar de nunca xa máis sentir coita nos días que eu viva.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8c 8d 8a (= RM 202:1)
Encontros vocálicos: 9 mi-‿a; 12 pouco‿ora; 17 mi-‿a leixe‿o·ir; 18 mi-‿a; 19 o‿Ele; 20 logo‿eu; 21 má·is; 22 mi‿averei
Nótese o frecuente inicio nas cantigas de amor cunha concordancia ad sensum provocada polo feito de introducir un aparente suxeito que realmente é un CI a que falta a preposición a: (A) quen oje maior cuita ten / d’amor ... / ... / Nostro Sennor lle ponna i / consello...
A forma verbal éste aparece con frecuencia envolvida en problemas de copia, como se percibe con clareza na lección de A, ao tempo que existe certa resistencia nalgúns editores cara a esta forma, de que Michaëlis (ou Littera) son unha boa mostra, como se manifesta na súa decisión editorial. Cfr. nota a 65.4.
Dun modo diferente a como acontece noutros contextos en que mais e pero funcionan como conxuncións independentes do punto de vista sintáctico (véxase 76.10, 301.16, 692.10, 728.16, 953.4, 1146.9), mais pero (mas pero en 268.16) constitúe unha locución conxuntiva equivalente a ‘a pesar de, non obstante, porén’.
A contaxe bisilábica de mais (véxase nota a 12.8) evita calquera tipo de suplementación (eu na edición de Michaëlis) ou o recurso á variante ainda de B en Littera, polo feito de consolidar a variante inda do Cancioneiro da Ajuda. A forma reducida deste adverbio, en xeral precedida de ca1 , atéstase por veces no corpus (68.12, 853.3, 1093.3, 1099.13), a convivir coa maioritaria ainda e a esporádica einda (véxase nota a 70.9).
Nestes contextos a variante ainda provocaría unha sinalefa anómala coa conxunción comparativa (véxase Ferreiro 2012b).
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
