I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 539 [= LPGP 992]); Fernández Graña (2007: 365); Littera (2016: II, 570).
II. Outras edicións: Carter (2007 [1941]: 162); Machado & Machado (1960: VII, 56-57); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018b: III, 439).
III. Antoloxías: Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 234); Arias Freixedo (2003: 923-924).
4 pesar] pessar A 9 porque] por quei A 10 pesar] pessar A 17 ao] No A
9 porque] porqu’eu Michaëlis : porque eu Littera 14 ouve] ouv(e) Michaëlis : houv’ Littera 17 demo] dem(o) Michaëlis; acomend’] comend’ Littera
(I) Vénme tanto mal por amar a miña señora, abofé, meus amigos, que é así que debo dicir con pesar: ao demo encomendo Amor e a min mesmo se teño pracer en amar!
(II) Cando me lembra canto mal, meus amigos, me vén de Amor porque amo a miña señora, digo con pesar, e non con outra cousa: ao demo encomendo Amor e a min mesmo se teño pracer en amar!
(III) Cando me lembra o pracer, amigos, que tiven e que perdín por Amor, desde que vin a miña señora, con gran pesar teño que dicir: ao demo encomendo Amor e a min mesmo se teño pracer en amar!
(1) Mais amo a miña señora, e amareina mentres eu estiver vivo.
Esquema métrico: 3 x 8a 8b 8b 8a 8C 8C + 8c 8c (= RM 160:397)
Encontros vocálicos: 14 ouve‿e; 17 demo‿acomend(o)
Esta cantiga de amor, considerada anónima, adquire un certo ton paródico a partir do refrán.
No Cancioneiro da Ajuda detéctanse algúns casos de confusión de sibilantes, probabelmente un fenómeno gráfico sen transcendencia fonolóxica. Igual que <pessar> neste verso e mais no v. 10, véxanse outras formas como <dessamar> desamar (66.21), <dessamparado> desamparado (317.21), <oussasse> ousasse (268.2, 275.4, 308.11, 313.8 e 346.3 <oussase>) e <oussen> ous’én (268.3), ou as repetidas <guissa> guisa e <guissada> guisada (72.27, 137.32, 140.1, 2 e 5, 146.19, 147.3, 150.4, 259.18, 409.8, 692.7), <pessar> pesar (90.21, 214.21, 395.9, 441.6, 12 e 18), <quissesse> quisesse (199.27, 407.10), <quisso> quiso (407.11) e <quisser> quiser (71.18, 692.13). Véxanse tamén notas a 69.7, 80.10, 88.15 e 89.2.
Nótese a variación lingüística no refrán entre comendar (I-II) e acomendar (III), moi similar á que se rexistra na cantiga 169 (cfr. nota a 27.4). De calquera maneira, este é o único rexistro de comendar que se documenta no corpus, en face de acomendar, que aparece sempre na expresión acomendar ao demo:
E ao demo vou acomendar
prez deste mundo e armas e lidar (484.29)A dem’acomend’eu Amor
e bëeiga Deus-la senhor,
de que non sera sabedor
nulh’om’enquant’eu vivo for (901.25).
O pronome min (tamén nos vv. 12 e 18 do refrán), como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Emendamos o obvio erro de A coa anulación de <i>, fronte á anómala crase michaëliana porqu’eu (véxase Ferreiro 2009), cun pronome inexistente no manuscrito, que en Littera é reconvertido, con dano para a métrica (o verso tórnase hipérmetro), en porque eu.
Obsérvese como a variación lingüística no refrán, coa variación comendar ~ acomendar, foi anulada en Littera.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.