I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 869-870 [= LPGP 303-304]); Littera (2016: I, 336); Bruno (2022: 133-134); Staffieri (2024: 136).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 5); Braga (1878: 1); Molteni (1880: 143); Machado & Machado (1950: II, 181); Rios Milhám (2018b: III, 360).
III. Antoloxías: Varnhagen (1872: 116).
2 sabor] fabor V 3 todo-los] τ todolos B : et todolos V; preguntar] pregunt[**] B : pieguntar V 4 quero] q̄io V 5 sandec’] sandet e B; gran loucura] giā loucuia V 6 mesura] mesuia V 7 catan] tatā V; quen] queor B : q(u)ō V; pesa] pela B 12 sempre] senp’e B 14 ren] irē B 15 seu] s[**] B 18 a averei] aluerey B 20 ajan] sapan B
3 veen] vẽen Michaëlis 10 el[es] non o] e non vo’-lo Michaëlis : e nom o podem [i] Littera : e [n]on o pode[rán] Bruno 17-18 mais eu a negar / a averei sempre] mais eu a negar / a (a)verei sempr(e) Michaëlis : mais eu a negar / a h[a]verei sempr’ Littera : mais en a negar / [s]alv[a]-[m’]-ei sempre Bruno 19 falarei] falar ei Michaëlis 20 e de sabor; mais non ajan én cura] e de sab[e]r máis non s’a[j]an én cura Bruno
(I) Eu vexo a moitos que, minguados de sentido, teñen gran pracer en me dicir cousas que me causan pesar: todos os que me veñen preguntar cal é a dona que eu quero ben; vede que insensatez e que gran loucura: non consideran a Deus nin tampouco consideran mesura nin me consideran a min, a quen moito pesa iso, (II) nin sequera consideran como perden o siso os que así coidan enganarme: eles non o poden adiviñar; mais o tolo –quer diga mal, quer ben– e o cordo dirán sempre algo sensato; alén diso, eu pasarei polo que me depare o meu destino, mais de maneira ningunha saberán quen é a miña señora.
(III) E eu son moi consciente de que perden o seu siso aqueles que me van preguntar quen é a miña señora; mais eu hei de a negar sempre, así me veña ben: eu falarei ben da súa fermosura e de pracer; mais non se preocupen por iso, pois por min xa non saberán nada máis ao respecto.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10’c 10’c 10a (= RM 161:108)
Encontros vocálicos: 18 a‿averei, sempre,‿assi
Sobre o carácter de cantiga próxima ás cantigas ateúdas, cunha ligazón copulativa das dúas últimas estrofas, véxase nota á cantiga 55. Nas edicións anteriores tamén presentan independencia sintáctica as estrofas I-II.
Na lingua medieval rexístrase certa vacilación de resultados en vogais tónicas de grao medio trabadas por nasal. Tal é o caso de mingua, que concorre cunha variante minoritaria mengua (11.17, 360.1, 469.1, 476.14, 878.5, 1316.16, 1620.31), igual que menguar ~ mengar aparecen a carón de minguar. Cfr. nota a 205.13.
A construción do período e mais a métrica evidencian o carácter espurio da copulativa inicial do verso en BV.
Nótese a aparición de sandece en BV, onde decote se utiliza sandice. Véxase nota a 3.11.
O pronome min, como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Non é necesario deglutinar falar ei, pois non se trata da perífrase aver + infinitivo senón do futuro. Cfr. nota a 87.27.
É certamente difícil a interpretación da lección <sapan> de B, de xeito que ajan non é máis do que unha conxectura. Sobre cura ‘coidado, preocupación’ véxase nota a 15.1, onde se rexistra a mesma locución non aver cura:
Vós, mia senhor, que non avedes cura
de m’ascoitar nen de me ben fazer...
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.
Previous
