A cantiga aparece copiada dúas veces no Cancioneiro da Biblioteca Nacional: a primeira vez en B 331, coas dúas primeiras estrofas, mentres que B 335 xa presenta as tres estrofas completas.
I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 820 [= LPGP 887-888]); Littera (2016: II, 433).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 121 e 122-123); Machado & Machado (1950: II, 84); Rios Milhám (2018a: II, 291).
III. Antoloxías: Nunes (1959: 259); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 208).
2 dormir] domir B’ 4 e] et B 8 en] om. B 9 muit’á] muy a B’ 11 e, se mostrar] et se monstrar B 12 algũa] alguna B’; vez] ues B 14 m’al] mhal B; nembrar] membrar B’ 19 o ei] uey B’ 20 quen] ꝙʷ B’ 21 prazer] p’zer B
14 m’al pode nembrar] mi al pode nembrar Michaëlis : mi al pôde nembrar Littera 16 [ei] perdudo] perdudo [ei] Michaëlis : perdudo [hei] Littera 20 dizede-mi: quen] dizede-m’ ¿i quen… Michaëlis
(I) Aquel a quen Deus quixo dar coita de amor nunca debe durmir, porque xa non durmirá cando non vexa a súa señora; e, se chegase onde a vexa, isto sei ben, non durmirá de maneira ningunha: tanto pracer ten de a contemplar!
(II) Disto podo eu falar porque hai moito que me pasa a min, pois desde que non vin a miña señora nunca durmín, e, se algunha vez Noso Señor ma quixo mostrar, tiven tanto gozo que nunca me puiden lembrar doutra cousa.
(III) Xa o sono, mentres eu viva, teño perdido, pois acontece así que onde non a vin non durmín; e pois que a non vexo, non o tentarei por nada (durmir); e xa, por Deus, dicídeme: quen durmirá con tan gran pracer ou pesar?
Esquema métrico: 3 x 8a 8b 8b 8a 8c 8c 8a (= RM 161:279)
Encontros vocálicos: 13 mi-‿a; 14 mi‿al; 19 o‿ei
Obsérvese a variante monstrar de B (vs. B’), talvez produto da intervención do copista, tal como mostra a análise das variantes (a)mostrar / (a)mosntrar nos códices. Véxase nota a 9.3.
A presenza de -n- na forma manuscrita <alguna> en B’ é simple indicación gráfica da nasalidade fonolóxica de /ũ/ (confirmada neste caso pola lección de B), o mesmo que noutras voces que se rexistran, en especial, nos apógrafos italianos (case sempre con unha das documentacións correcta) en <bona> bõa e, esporadicamente, en <capaton es> çapatões, <certano> certão, <lontano> loução, <lunar> lũar, <mano> mão, <pardonar> perdõar, <poner> põer, <uano> vão, <ueno> vẽo, <uilano> vilão. Sobre estas grafías e as formas do tipo irmana, véxase Ferreiro 2008b. Cfr. nota a 582.3.
A necesaria presenza da forma verbal ei, ausente no manuscrito, resolve a hipometría versal, mais a súa colocación no verso non é indiferente, pois o encontro perdudo ei resólvese sempre coa crase perdud’ei (11.3, 20.15, 110.1, 137.26, 228.7 etc.). Neste sentido, véxanse estes versos dunha composición anónima:
Amo-vos tant’e tan de coraçon
que o dormir ja o ei perdudo (444.14)
A anomalía da segmentación de i realizada por Michaëlis evidénciase pola inexistencia de frases interrogativas cuxo primeiro elemento sexa ese adverbio.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.
Previous
