I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 304 [= LPGP 962-963]); Piccat (1995: 201-202); Littera (2016: II, 506).
II. Outras edicións: Carter (2007 [1941]: 91-92); Marques Braga (1945: 285-286); Machado & Machado (1960: VII, 11); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 260).
III. Antoloxías: Piccolo (1951: 1-2); Vasconcellos (1959: 22-23); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 233).
1 vos] uus A 2 vos] uus A; nacer] nazer A 6 vos] uos A; vos] uos A 9 vos] uus A; -vos] uus A 11 vos] uus A 14 vos] uus A; -vos] uus A
1 vos] vus Michaëlis, Piccat 2 vos] vus Michaëlis, Piccat 6 vos] vus Michaëlis 9 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 10 vos] vus Michaëlis, Piccat 11 vos] vus Michaëlis, Piccat; mí] min Piccat 14 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 17 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis, Piccat 18 vos] vus Michaëlis, Piccat
(I) Señora fermosa, quérovos rogar por aquel Deus que vos fixo nacer e ser máis fermosa que as outras donas que El fixo neste mundo, e moi doce e de moito máis valor, que non vos pese por vos eu moito amar.
(II) Polo voso valor e por Deus, miña señora, e por mesura e por canto ben vos Deus deu, rógovos eu por iso que, se vos hoxe causo pesar por vos amar, miña señora, máis que a min mesmo, que non mo fagades saber.
(III) E, se me vós quixerdes consentir que eu vos ame, direivos unha cousa: niso farédesme o maior ben deste mundo e o que máis desexei desde que vos vin; e aínda vos direi máis diso: só por iso vos quero eu servir.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10c 10c 10a (= RM 189:14)
A variante bisilábica feze, do lat. fēcĭt, con manutención de -e após /dz/ é minoritaria en relación a fez e, mesmo, á variante fezo coa innovadora desinencia -o (cfr. nota a 53.16 e 56.14). Na realidade, feze aparece especialmente cando utilizada co clítico -o/-a, aínda que se rexistra tamén noutros contextos (167.6, 184.16, 331.12, 332.2, 479.13, 484.21, 580.13, 1087.8, 1398.6, 1593.9).
Obsérvese, por outra parte, a aparición da grafía <z> en formas que regularmente presentan <c, ç> e que deben ser postas en relación con outras confusión gráficas que atinxen ao ámbito das sibilantes no Cancioneiro da Ajuda: en varias ocasións rexístrase <fazo> e <faza> faço e faça, ás veces en formas contractas (69.7 e 10, 117.17, 136.10, 189.24, 203.27, 273.22, 278.15, 403.2, 433.2), <ouzo> ouço (85.26) e <nazer> nacer (260.2). Véxanse tamén notas a 66.21, 80.10, 88.15 e 89.2.
O violento hipérbato que desloca e afasta o modificador outras de donas coa inserción do verbo entre ambos elementos. A sintaxe lóxica sería: e mui mellor das outras donas parecer.
Este verso aparece literalmente como primeiro verso do refrán da cantiga 1067 de Bernal de Bonaval.
A completiva que aparece repetida no v. 12, após a cláusula subordinada condicional (véxase nota a 53.17-18):
..., rogo-vos eu por én
que, se vos oj’eu faço pesar i
en vos amar, mia sennor, máis ca mí,
que me non façades én sabedor.
A preposición a non existe na expresión amar máis ca mi(n)/sí (nen al), moi frecuente no corpus trobadoresco (44.13, 102.17, 140.8 e 10, 200.5, 215.16 etc.), a pesar de, aparentemente, o pronome tónico esixir a presenza do enlace. Neste sentido, téñase en conta que os pronomes persoais tónicos poden aparecer sen preposición en numerosas pasaxes trobadorescas (véxase Glosario, s.v. mí, func. 2). Véxase nota a 861.14. Cfr. nota a 177.22 e 243.16.
É inusual a presenza de i en posición inicial dunha frase ou período, aínda que no corpus se rexistra algunha outra situación deste tipo. Véxase nota a 204.3.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.