I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 243-244); Spampinato Beretta (1987: 87-88 [= LPGP 297-298]); Littera (2016: I, 319).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 100); Carter (2007 [1941]: 71-72); Marques Braga (1945: 225-226); Machado & Machado (1949: I, 378-379); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2018a: II, 217).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 197-198).
1 Sennor] Ennor A 3 foi] om. A; ouve] ouuj B 4 gran] gam B; faz] fez B 7 don’oi] dona vy B 8 me contra vós, por Deus, i] mj por d’s ꝯ̃ uos hi B 9 quan] q̄ B 10 sode-la] sodes a B 11 eno] eu no B 13 al] (qu)al A 14 ouse] ousa B 15 Mai-la] Mays a B 16 sempr’a quen na] sempʳ aq̄na B 19 quen] q̄ B 20 lle] lhi B 22 faço, e] façe B 23 mi assi vossa mesura fal] ma ssy uosa mesura (mesur) fal B 24 se] se(u) A; morrer] moirer B
1 quant’eu] quand’eu Michaëlis 4 faz] fez Michaëlis, Spampinato Beretta 14 vos] vus Michaëlis, Spampinato Beretta 16 quen na] quen'a Littera
(I) Señora fermosa, canto eu maldixen o voso siso e a vós e o voso amor, foi coa ira que sentín, miña señora, e pola gran coita que así me fai, señora, perder de tal maneira a razón que vos maldixen a vós, en quen hai tanto ben canto nunca ouvín doutra muller.
(II) Mais vállame contra vós, por Deus, nesta situación a vosa mesura e o gran pavor que eu teño de vós, que sodes a mellor dona de cantas no mundo vin; e, se isto non me vale contra vós, señora fermosa, non coñezo hoxe outra razón con que eu me atreva a vos rogar por min.
(III) Mais a mesura, que tanto soe sempre valer, señora, a quen Deus lla quere dar, me valla contra vós, e o pesar que sinto, señora, por canto fun dicir, porque, miña señora, quen ten unha coita moi grande no corazón (esta) faille dicir algunha cousa para a que despois non sabe encontrar remedio, (1) como hoxe eu fago, e estou moi mal, porque, se me falta a vosa mesura, non hai outra saída, señora, agás morrer.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10a + 10d 10d 10a (= RM 161:30)
Encontros vocálicos: 12 mi‿aquesto; 23 mi‿assi
O pronome vós (tamén no v. 7), como as restantes formas pronominais tónicas oblicuas (mí ~ min, ti, nós, vós, el ~ ela), pode aparecer como complemento directo sen preposición, como forma libre, con algunha frecuencia na lingua trobadoresca.
Con certa frecuencia aparece unha diferente opción temporal entre o Cancioneiro da Ajuda, que ofrece a forma verbal faz, presente histórico, fronte a fez, forma de pretérito no Cancioneiro da Biblioteca Nacional (véxase 130.10, 221.r1, 303.1); con todo, noutras pasaxes acontece exactamente ao contrario. Véxase nota a 193.3.
Neste sentido, aínda sendo posíbel a lección de B, é desnecesaria a opción editorial de Michaëlis (e Spampinatto) en prol do pretérito, que quebra a fidelidade ao Cancioneiro da Ajuda.
A confusión e/ou alternancia vi-oi (veer-oir) é frecuente na expresión trobadoresca, como mostra ben a aparición da lección <vy> en B face a <oi> en A (véxase nota a 486.1). Porén, nesta pasaxe é superior a lección de A, conforme indica a aparición de vi como palabra rimante no v. 11.
A lección de B, levemente diverxente de A, tamén sería posíbel: dona de quantas eu no mundo vi.
Como noutras ocasións, en B achamos maior tendencia á presenza de a como nexo preposicional de ousar co infinitivo (ous’a rogar). Véxase nota a 95.16.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.