1098 [= RM 116,17]
Meu Senhor Deus, pois me tan muit’amar

Meu Senhor Deus, pois me tan muit’amar
fezestes, quan muit’amo, ũa molher,
rogue-vos outren quanto xi quiser,
ca vos non quer’eu máis desto rogar,
meu Senhor Deus, se vos én prazer for:
que mi-a façades aver por senhor.
Esta dona, que mi faz muito mal
porque non quis nen quer que seja seu,
non m’é senhor, mais gran coita mi deu;
e por esto vos rog’e non por al,
meu Senhor Deus, se vos én prazer for,
[que mi-a façades aver por senhor].
Tal ben lhi quero no meu coraçon
que vos non rogarei por outro ben
que mi façades nen por outra ren;
mais por tanto vos rog’e por al non,
meu Senhor [Deus, se vos én prazer for,
que mi-a façades aver por senhor],
ca sei que non é tan forços’Amor
que me mate se m’achar con senhor.
 
 
 
 
5
 
 
 
 
10
 
 
 
 
15
 
 
 
 
20

Manuscritos


B 1096, V 687

Edicións


I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 470-471); Marroni (1968: 242-243 [= LPGP 741-742]); Littera (2016: II, 242-243).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 242-243); Braga (1878: 131); Machado & Machado (1956: V, 133-134).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 685-686); Ferreiro (2023a: 28).

Variantes manuscritas


2 molher] moler V   6 façades] fazades V   8 non quis] me no quiB : me nō quiV   9 gran] grã B   13 coraçon] corazon V   15 façades] fazades V   19 forços’Amor] forzo samor V

Variantes editoriais


2 amo] am(o) Nunes   3 vos] vus Marroni   4 vos] vus Marroni   5 vos] vus Marroni; én] em Littera   9 non m’é] home Nunes, Marroni   10 vos] vus Marroni; rog’e] rog(o) e Nunes   11 vos] vus Marroni; én] em Littera   14 vos] vus Marroni   16 vos] vus Marroni; rog’e] rog(o) e Nunes   17 vos] vus Marroni; én] em Littera

Paráfrase


(I) Meu Señor Deus, pois tanto amar me fixestes canto amo a unha muller, róguevos outra persoa canto quixer, porque eu non vos quero máis do que isto rogar, meu Señor, se vos parece ben: que ma fagades ter por señora.
(II) Esta dona, que me fai moito mal porque non quixo nin quere que sexa seu, non me é señora, ao contrario, fíxome moito mal; e por isto vos rogo e non por outra cousa, meu Señor Deus, se vos parece ben, que ma fagades ter por señora.
(III) Tanto a amo no meu corazón que non vos rogarei por outro ben que me fagades nin por nada máis; mais por iso vos rogo e non por outra cousa, meu Señor Deus, se vos parece ben: que ma fagades ter por señora, (1) porque sei que non é Amor tan poderoso que me mate se me encontra con senhor.

Métrica


Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:194) + 10c 10c

Encontros vocálicos: 2 amo,ũ·a; 6 mi͜-a; 12 mi͜-a; 18 mi͜-a

Notas


Texto
  • 5

    A edición do primeiro verso do refrán en Littera indica que foi considerada unha insólita expresión verbal seer en prazer (se vos em prazer for), pois o adverbio pronominal én presenta o formato gráfico en nesa edición.

  • 8

    O protagonista masculino, tal como a protagonista feminina nalgunhas cantigas de amigo, alude aquí á negativa da senhor a aceptalo como vasalo de amor: «non quis nen quer que seja seu», cunha formulación moi similar en 1097.7: Mais esta dona nunca quis que seu / fosse... Véxanse tamén as cantigas 744 (Afonso Meendez de Beesteiros), 1004 (Roi Martiinz d’Ulveira), 1008 (Joan Airas), 1012 (Joan Airas), 1024-1025 (Joan Airas), 1192 (Juião Bolseiro).
    Na realidade, as cantigas de amor e moitas cantigas de amigo de estilo cortés, tratan a relación amorosa como un trasunto da relación feudal recíproca entre un señor e o seu vasalo. O vasalo comprometíase por xuramento a servir ao señor e este xuraba facerlle ben, isto é, defendelo e auxilialo nos momentos difíciles. Nas cantigas de amor o namorado pretende que a muller, a senhor, acepte o seu servizo como vasalo de amor, que o acepte por seu ome. E esta transposición, coñecida como ‘metáfora feudal’, constitúe a base retórica do canto cortés en xeral e das cantigas de amor en particular: nelas, en moitas ocasións o protagonista namorado quéixase de que a súa senhor non lle faz ben, non o ampara da coita de amor correspondéndolle aos seus sentimentos por ela.
    Pedr’Amigo de Sevilha, nesta cantiga e mais en UC 1097, cuestiona de xeito orixinal o alicerce basilar das cantigas de amor, ao negar que unha muller que non corresponde ao amor do seu vasalo amoroso poida considerarse senhor, pois a relación feudal ten que ser recíproca.
    Por outro lado, a métrica indica a necesidade de expunción do pronome me transmitido polos códices.

  • 9

    Obsérvese o lapso de lectura e interpretación de Nunes e Marroni, que estabelecen un texto emendado verbo da lección dos códices:
              Esta dona, que mi faz muito mal
              porque non quis nen quer que seja seu
              home senhor, mais gran coita mi deu.

    As leccións <Nõme> B, <nõme> V implican o texto que estabelecemos, de acordo coa proposta de Arias Freixedo (2003: 685):
              Esta dona, que mi faz muito mal
              porque non quis nen quer que seja seu,
              non m’é senhor, mais gran coita mi deu.

Buscar
    Non se atopou ningún resultado

    Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
    Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:

    ConfiguraciónsAceptar