I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 11-12 [= LPGP 465]); Littera (2016: I, 544-545).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 105); Machado & Machado (1950: II, 9-10); Rios Milhám (2018a: II, 233).
17 en] eu B
En Nunes os dous últimos versos de cada estrofa non constitúen o refrán.
5 mí aveo] min avẽo Nunes : mim aveo Littera 11 avẽo] aveo Littera 17 avẽo] aveo Littera
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= Tav 160:119)
Encontros vocálicos: 8 posso,‿assi; 14 mi‿o
Aínda que ningunha das edicións anteriores o considerou, esta composición é ateúda, coas tres cobras ligadas causalmente. Véxase nota á cantiga 15.
Nótese a variación no refrán desta estrofa coa forma mí (vs. min) e aveo, desnasalizado. Véxase nota a 202.6. Cfr. nota a 27.4-6.
Así mesmo, resulta sorprendente o violento hipérbato no sintagma gran meu mal (= meu gran mal), que reaparece en Don Denis amplificado con tan: Assi non er quis que m’eu percebesse / de tan gran meu mal nen o entendi (501.16).
Ela é complemento directo: na lingua trobadoresca as formas pronominais tónicas oblicuas poden funcionar como CD e CI sen preposición.
Enténdase: ‘pois ben nen mal non m’é senon o seu / e (pois) que mi o ben falec’e o mal ei’.