1263 [= RM 95,4]

Deus, e que cuidei a fazer

Martin Padrozelos

Notes

Text

• *

  Obsérvese o artificio da repetición do verso primeiro e último de cada estrofa (cunha mínima variación sandece / sandice nos vv. 8/14 e de maior alcance nos vv. 22/28), chamada tradicionalmente cançon redonda, mais que, na realidade, non se corresponde coa técnica provenzal así denominada –utilizada na cantiga 430, de Bonifacio Calvo (véxase Gonçalves 2016 [2001]).

• 3

  Non é frecuente o erro <ou>~<on>/<u>, que só localizamos nos mesmos parámetros na copia de B, fronte á forma correcta en V, en 550.3 e 1315.6 (véxase tamén <adoubastes> en B para adubastes en 1315.6 e 11).

• 8

  A interpretación das secuencias do tipo <deuia>, <auia>, <ouuera> + infinitivo como devi’a, avi’a, ouver’a + infinitivo vén determinada non só polo feito de a presenza da preposición a ser maioritaria nestas perífrases (véxase Glosario, s.v. aver, dever), mais tamén pola concorrencia das leccións <deuia> A / <deuia a> B (128.22 e 28, 386.13), <ouuera> A / <ouu’a a> (70.13) ~ <ouuera a> B (129.23), que indican a real crase coa preposición nas leccións do Cancioneiro da Ajuda nesas pasaxes. É por isto que segmentamos devi’a perder (tamén no v. 14), a diferenza de Nunes, Fernández Graña e Littera.

• 8-14

  Obsérvese a variación sandece / sandice, formas concorrentes nos usos trobadorescos por máis que a primeira forma sexa máis frecuente en A e a segunda, en BV. Porén, Littera, de acordo coa igualación expresiva do primeiro e último verso de cada estrofa (véxase v. 22), nivela tamén estas variantes en prol de sandece.

• 9

  É relativamente frecuente no Cancioneiro da Vaticana a presenza da terminación -us en voces en que é xeral a terminación -os (<amigus>); na realidade, esta grafía aparece case exclusivamente en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.

• 10-11

  Nótese a tmese métrica de tipo simple, en que o verso segmenta a base verbal e o clítico, que pasa para o verso seguinte (direi-/-vos). Tal segmentación versal volve aparecer en 123.24-25, 142.30-31, 430.10-11, 476.10-11, 1229.1-2, 1445.20-21, 1476.3-4 e 1543.14-15. Véxase nota a 14.22-23, 37.18-19, 482.1-2, 1542.3-4.

• 11

  A puntuación de Nunes afasta máis de direi e lígao a posso sofrer, situación posíbel desde o punto de vista do sentido; non obstante, existe no corpus outro contexto similar en que máis é asociado inevitabelmente a direi-vos: direi-vos máis: / lá con Joan Garcia baratade (1432.13).

• 14

  Sería posíbel a segmentación da copulativa e en sandice, tal como propón Fernández Graña; porén, a simetría co v. 8 supón unha contraindicación para esa operación ecdótica. No caso de Littera, a deglutinación de e foi realizada nos dous versos.

• 15-16

  A carencia de puntuación fai incomprensíbel o período na edición de Fernández Graña.

• 22

  A pesar da simetría compositiva, repárese na leve variación estilítica introducida nos versos inicial e final desta estrofa, en liña con outras variacións en cantigas con este artificio (véxase, por exemplo, as cantigas 513 ou 1062). Esta diferente formulación, de teor similar á de moitos refráns, foi, non obstante, apagada en todas as edicións.