I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 249-250 [= LPGP 933]); Cohen (2003: 336); Pousada Cruz (2015: 179); Littera (2016: II, 497).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 190); Braga (1878: 100); Machado & Machado (1953: IV, 303).
III. Antoloxías: Seoane (1941: 100-101); Piccolo (1951: 178-179); Nunes (1959: 289-290); Spina (1972: 346).
3 nen] neu B 6 m’enviasse] men uya (a)sse V 9 muit’] mnyt B 14 Dixilho en que farey eu seuꝯ non uir B : dixilho en q̄ farey eu seuꝯ nō uir V
2 quer outra] quer’outra Cohen, Littera 14 dixi-lhe eu: «Que farei] dixi-lh’eu: que farei Nunes, Littera : dixi lh’: “Eu que farei Cohen : dixi-lho: –Que farei Pousada Cruz 16 [E] enton jurou-m’el] enton jurou-me el Nunes
(I) Amiga, ben sei que o meu amigo morreu ou que ama a outra muller, pois non me envía recado nin vén, e, cando se foi, acordara comigo que se viría axiña de bo grado e, se non, que me enviaría recado.
(II) A min pesoume moito cando se ía e comecei entón a preguntarlle: «Coidades vivir, amigo, moito tempo alá?». E xuroume por Santa María que se viría axiña de bo grado e, se non, que me enviaría recado.
(III) Cando estaba comigo falando, díxenlle eu: «Que farei se non vos vexo ou se non escoito axiña o voso recado?». E entón el xuroume chorando que se viría axiña de bo grado e, se non, que me enviaría recado.
Esquema métrico: 3 x 9’a 10b 10b 9’a 9’C 9’C (= RM 160:299)
Encontros vocálicos: 5 logo‿a; 6 en·vi·a·sse; 8 -lhi‿enton; 11 logo‿a; 12 en·vi·a·sse; 14 -lhe‿eu; 17 logo‿a; 18 en·vi·a·sse
A forma medieval migo, con algunhas variantes (véxase nota a 10.18), xa convivía na altura con comigo, que aínda pode presentar a forma analítica con migo (11.24, 584.14, 585.8, 773.8, 846.r1, 856.1, 928.8, 1010.14, 1039.10 e 26, 1099.19, 1234.20, 1303.8), concorrente coa arcaizante con mego (469.6 e 9).
A fixación deste verso levanta algunhas cuestións a partir da coincidente lección de B e V, con algunhas diverxencias nas diversas edicións. En primeiro lugar, o elemento <lho>, con probábel confusión <o>/<e>, pois a súa manutención (véxase Pousada) implica un estraño adiantamento da pregunta; por outra banda, a reiteración do pronome eu (cfr. <en> BV na primeira aparición, coa banal confusión <n>/<u>). Perante a situación, coidamos que a solución máis acaída reside na expunción do pronome reiterado, feito que permite a súa manutención en sinalefa con lhe.
A reintegración da copulativa inicial da frase (xa en Cohen, Pousada e Littera) é mellor solución ecdótica (pola frecuencia da súa omisión na copia dos manuscritos) do que considerar unha dialefa me | el de difícil xustificación a partir da análise do corpus das cantigas.
Utilizamos cookies de terceiros com fins analíticos para conhecer os hábitos de navegação (por exemplo, páginas visitadas). Ao aceitar cookies de terceiros, terá de as excluir das opções do seu navegador ou do sistema oferecido por terceiros.
Clique no botão correspondente para aceitar ou recusar as cookies: