I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 380-381); Rodríguez (1980: 114 [= LPGP 375-376]); Littera (2016: I, 434-435).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 196); Braga (1878: 104); Gassner (1933: 411-412); Machado & Machado (1953: IV, 329-330); Fernández Pousa (1959: 99).
1 en] eu V 2 eu] en B 9 Deus] des V 16 a mí] (q) amj B : amī V 21 porrei] Poirey B
6 quera] queira Nunes : que[i]ra Littera 15 [E] sa bondad’e seu bon] Sa bondad’e [o] seu bon Nunes : Sa bondad’e [tan] seu bon Rodríguez : Sa bondad’e seu bom Littera 16 mí] min Nunes, Rodríguez : mim Littera
(I) Á miña señora, que me ten no seu poder e a quen eu sei amar máis que a calquera outra cousa, sempre eu lle farei de bo grado canto ela me mandar que eu poida facer; mais non lle podo facer unha cousa cando me di que non a ame, pois eu non podo decidir iso, (II) pois se eu puidese decidir, así Deus me valla, non a amar, ela non tería que me rogar, pois eu mesmo me rogaría para o facer; mais non podo querer mal a quen Noso Señor lle quixo dar tanto ben como El lle deu, e tanta beleza.
(III) E a súa bondade e a súa fermosura fanme a min amar tanto a miña señora (e a súa fama e a súa agradábel conversa) que non podo, por nada, facer outra cousa ao respecto; mais decida ela unha cousa: nunca xa máis parecerme fermosa, (e) eu decidirei non a amar.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10c 10c 10a (= RM 161:36)
Encontros vocálicos: 12 ma·is; 19 consigo‿ũa
Esta cantiga, igual que as cantigas 213, 270, 926 ou 960, entre outras, presenta unha ligazón interestrófica coa copulativa e entre as estrofas II e III (con ligazón causal nas estrofas I-II) que facilmente, por medio dunha disposición tipográfica minúscula e unha puntuación máis leviana, se podería interpretar como unha cantiga ateúda atá a fiinda. Véxase nota á cantiga 74.
Por outra parte, nótese o artificio rimático ao longo da cantiga, coa repetición da palabra rimante nas tres estrofas no v. 2 (amar), no v. 4 (fazer) e no v. 6 (ben).
Mantemos a forma quera da lección dos códices por se tratar da forma etimolóxica do presente subxuntivo de querer (< quaeram, quaeras etc.), forma minoritaria con presenza indubitábel na lingua medieval e no corpus poético trobadoresco. Cfr. nota a 73.16.
Para a correcta medida decasilábica do verso é necesaria a contaxe bisilábica de mais (véxase Ferreiro 2016c).
A solución ecdótica máis económica para a hipometría versal reside na reintegración da copulativa inicial da estrofa, ausente en numerosas pasaxes dos apógrafos italianos, que culmina, deste modo, a continuidade discursiva da cantiga con esta ligazón da derradeira estrofa. Casos semellantes documéntanse en 106.8, 151.7, 157.7, 163.11, 261.13, 293.8, 294.7 e 13, 332.7, 408.7, 447.7, 448.8, 490.19, 586.11 etc.
A sinalefa do verso deberá ser en consigo‿ũa para manter o acento na 4ª sílaba.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.
Previous
