I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 147-148); Ferreiro (1992: 85 [= LPGP 885]); Cohen (2003: 215); Littera (2016: II, 431-432).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 130); Braga (1878: 63); Machado & Machado (1953: IV, 23).
III. Antoloxías: Magalhães (2007: 93).
1 ben] beu B 6 morre por morrer] moire por moirer B 8 sabor] sobor V 9 ben] eu bē BV 15 verran] ueirā B 18 -an] au V 20 Pois] (deprā) Pois V 22 E ante lhi quer’] C antheli q̅t V 23 morre, morrer] moire moirer B
En Cohen e Littera os catro últimos versos están distribuídos en dúas fiindas.
3 dizen que é[ste] mal] dizem-[mi] que é mal Nunes : dizem-[me] que é mal Littera 14 de] do Nunes 18 m’oiren] moir[o] en Nunes : moir[o] én Ferreiro 24 falar] fazer Nunes
(I) Se eu, amiga, quero facer ben ao meu amigo, que non ama outra senón a min, din que está mal feito as miñas amigas e que fago unha loucura; mais non as creo, porque sei unha cousa: xa que o meu amigo morre por morrer por min, é ben para min facerlle ben.
(II) Elas non saben canto me agrada facerlle ben, e para llo facer teño moitas razóns; mais logo as miñas amigas din que farei unha loucura, mais eu sei unha cousa: xa que o meu amigo morre por morrer por min, é ben para min facerlle ben.
(III) Eu fareille ben e elas viranme preguntar ante vós por que o fixen, e eu direi: «Cal é a que o di?». E, despois de me oíren, daranme a razón, porque lles direi: «Miñas amigas, está moi claro, é ben para min facerlle ben.
(1) E antes lle quero eu algún ben facer que deixalo, como morre, morrer: por lle falar ben ou por o ver, non o quero eu deixar morrer».
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10a 10C 10C + 10c 10c 10c 10c (= RM 139:9)
Encontros vocálicos: 18 -mi-o
Canto á estrutura métrica da composición, dado que os catro versos finais (vv. 22-25) son monorrimos e que nos códices aparecen seguidos, sen espazo e sen maiúscula inicial indicativa da existencia dunha segunda fiinda, optamos por consideralos como integrantes de unha única fiinda, aínda que se perciba unha pausa moi marcada entre o segundo e o terceiro verso.
A presenza de eu desequilibraría a métrica do verso e indica que máis unha vez o pronome persoal aparece espuriamente introducido no texto, como acontece con certa frecuencia ao longo do corpus trobadoresco: así se verifica nos apógrafos italianos (B vs. A: 74.5, 85.16, 177.9, 306.9; BV vs. A: 420.14 e 17; V vs. B: 1597.1), mais tamén, por exemplo, nunha ocasión en A (vs. B), en 228.7.
Non é precisa a emenda de Nunes, pois a expresión xenérica fazer ben repetida ao longo do poema (nos versos 1, 9, 10, 15, 16, 22, e no segundo verso do refrán) concretízase neste verso 24 da fiinda. Ese fazer ben consistiría en falarlle con agrado e en velo.
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies:
Anterior
