I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 23-24 [= LPGP 948]); Littera (2016: II, 539-540).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 35-36); Carter (2007 [1941]: 7-8); Marques Braga (1945: 23-25); Machado & Machado (1949: I, 137-138); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2017: I, 73).
1 vós] uus A 2 me en este] men este B 6 niun] nen hu B; viv’assi] nuyasse B 7 consello e] ꝯselhe B 12 a mí] amj̄ B 13 nulla] nulla B; me] mj B 15 ben] om. B; sõo] soo A 16 queirades] q̄rades B 17 cativo, desamparado] catiue desenꝑado B 19 logo] log A; dira ‘lguen] dira alguē B 21 aa] a B 22 entanto] etanto B 23 tẽer] teer B 24 por] pʳ (q̄) B 28 per] pʳ B
2 me en este] m(e) en este Michaëlis : m’en’este Littera 6 niun] nẽum Littera 8 vos] vus Michaëlis 18 vos dev’a prazer] vus dev’a prazer Michaëlis : vos dev’aprazer Littera 21 aa] a Michaëlis 23 tẽer] teer Littera 25 vos] vus Michaëlis 28 per] pôr Littera
(I) Que desamparado me facedes vós, miña señora, vivir neste mundo! E eu non espero, infelizmente, nunca máis nel encontrar remedio, porque non coñezo, señora, ningún remedio, agás o voso ben, e por iso vivo así sen remedio e sen esperanza de o encontrar.
(II) E agora, por Deus, que vos fixo falar mellor e ser máis fermosa que calquera outra muller, e a vosa valía ser moito máis louvada no mundo, xa que a min nada me é de proveito en relación a vós, dicídeme unha cousa: que farei eu, que estou sen saber que facer?
(III) E xa eu ben sabedor son diso, aínda que vós non mo queirades dicir: morrer desgrazado, sen amparo; e, miña señora, non vos debe agradar (a miña morte), porque, despois de eu morrer, logo dirá alguén, fermosa señora, por que e por quen eu fun así levado á morte.
(IV) E xa, mentres eu estiver vivo, certamente me debo considerar home moi desventurado, señora, porque Deus me vos fixo ver, e non por isto que me acontece por vós, senón porque vexo que o voso xuízo é mal utilizado no meu caso.
Esquema métrico: 4 x 10a 10b 9’c 10b 10d 10d 9’c (= RM 248:1)
Encontros vocálicos: 2 me‿en; 7 consello‿e; 13 -me‿ũa; 16 mi-‿o; 21 a͜a
O xeral resultado mao do lat. malum é sistemático cando vai posposto ao nome, mais convive coa forma con perda de vogal final por posición proclítica (mal) en certos sintagmas. No que a pecado di respecto, mao pecado é solución minoritaria verbo de mal pecado, do mesmo xeito que se rexistra mao dia (vs. mal dia) e mao preço ou mao prez (vs. mal preço, mal prez).
A utilización da grafía <ll> (vs. <lh>) para a lateral palatal sonora no corpus das cantigas só se rexistra esporadicamente nos cancioneiros apógrafos italianos no indefinido nulho/a; noutras voces a súa aparición é un fenómeno extraordinario, pois só se rexistran cinco ocorrencias dese tipo. Cfr. nota a 199.33.
Esporadicamente tamén se encontra variación entre A e B no relativo ás formas do presente subxuntivo de querer, con certa preferencia de B pola manutención das formas etimolóxicas (< quaeram, quaeras etc.) face á presenza das formas analóxicas xerais (queira, queiras etc.) en A (véxase tamén 87.18, 200.21, 215.22).
A conxunción concesiva macar, de orixe grega, é case exclusiva do rexistro poético, tal como se deduce do seu uso na poesía trobadoresca profana e da súa alta frecuencia nas Cantigas de Santa Maria. A súa aparición noutro tipo de textos é moi escasa (véxase CGPA, s.v. macar). Cfr. nota a 57.6.
A perífrase dever + a + infinitivo é esmagadoramente maioritaria fronte á construción sen preposición, feito que aconsella interpretar <a> como o nexo preposicional da perífrase; para alén disto, a variante aprazer no corpus profano só se rexistra na frase se vos aprouguer (véxase Glosario: s.v. prazer1). Véxase tamén 54.10.
Algunhas voces cunha estrutura similar, isto é, cunha sílaba inicial /al/ ou /el/ (albergar, alguen, alvor, Elvira), poden sofrer aférese da vogal inicial, sempre despois de /a/, tónica ou átona: (dira ‘lguen, 73.19; Dona ‘Lvira, 149.1); a ‘lvor (454.11); a ‘lguen (757.r1); a ‘lbergar (1474.17); e algo similar pode acontecer coa forma do artigo el- (cfr. nota a 51.1). Véxase nota a 6.4, 18.16, 51.1, 358.21, 878.1.
O encontro entre a preposición a e o artigo feminino a(s) resólvese en xeral na contracción à, que aínda presenta por veces a forma máis arcaica aa, que computa xeralmente como dúas sílabas. Mais existen contextos en que tal forma xa é monosilábica, como neste caso (que explica a variante de B e mais a edición de Michaëlis, aínda que tamén se podería pensar en assi‿a·a) e, con seguranza, tamén en 1403.4, 1544.3, 1588.24 e 1616.6.
Embaratado, participio de embaratar, o mesmo que baratar ‘negociar, tratar, proceder’, é atestación única na poesía trobadoresca profana galego-portuguesa.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.
Previous
