(I) Que desamparado me facedes vós, miña señora, vivir neste mundo! E eu non espero, infelizmente, nunca máis nel encontrar remedio, porque non coñezo, señora, ningún remedio, agás o voso ben, e por iso vivo así sen remedio e sen esperanza de o encontrar. 

(II) E agora, por Deus, que vos fixo falar mellor e ser máis fermosa que calquera outra muller, e a vosa valía ser moito máis louvada no mundo, xa que a min nada me é de proveito en relación a vós, dicídeme unha cousa: que farei eu, que estou sen saber que facer? 

(III) E xa eu ben sabedor son diso, aínda que vós non mo queirades dicir: morrer desgrazado, sen amparo; e, miña señora, non vos debe agradar (a miña morte), porque, despois de eu morrer, logo dirá alguén, fermosa señora, por que e por quen eu fun así levado á morte. 

(IV) E xa, mentres eu estiver vivo, certamente me debo considerar home moi desventurado, señora, porque Deus me vos fixo ver, e non por isto que me acontece por vós, senón porque vexo que o voso xuízo é mal utilizado no meu caso.