Após o refrán da primeira estrofa (vv. 5-6), os dous códices presentan o (aparente) inicio dun novo verso, que pareceria copia abreviada do primeiro verso do retrouso: <Quelhi> B, <quelhi> V.
I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 223-224 [= LPGP 437]); Cohen (2003: 304); Littera (2016: I, 507).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 161); Braga (1878: 81); Machado & Machado (1953: IV, 164).
III. Antoloxías: Nunes (1959: 282).
7 veja-s’en] ueissasen B 8 non] no V 13 fezeron] fezom V 17 que lhi venha] Quelhi uenlhi uenha B 19 venha-lhi] Ven hali V
9 este] [m]’este Cohen, Littera
(I) Donas, fixeron ir de aquí o meu amigo a meu pesar, e a quen me foi buscar este mal fágalle Deus por iso así: que lle veña, como me vén a min, pesar alí onde desexe ben, (II) e que se vexa no poder do amor de modo que nada lle poida valer; e a quen este mal foi facer fágalle así Noso Señor: que lle veña, como me vén a min, pesar alí onde desexe ben, (III) porque o fixeron irse por mal de min e destes meus ollos; e a quen me provocou este sufrimento que Deus lle mostre axiña tal pesar que lle veña, como me vén a min, pesar alí onde desexe ben, (1) e que por iso lle veña pesar de Deus ou de min ou de alguén.
Esquema métrico: 3 x 8a 8b 8b 8a 8C 8C + 8c 8c (= RM 160:349)
Consideramos esta composición como unha verdadeira cantiga ateúda atá a fiinda, con ligazón sintáctico-discursiva entre as súas estrofas, aínda que non fose incluída na relación de ateúdas de Gonçalves (2016 [1993]: 269-270), nin fose así considerada nas precedentes edicións. As estrofas I-II presentan ligazón copulativa, e as estrofas II-III ofrecen unión causal. Cfr. nota á cantiga 15.
A forma fui, xeral como PI de pretérito de seer (e de ir), é tamén forma de P3: a pesar de que en xeral se estabelece unha oposición P1 / P3, fui (< fŭī) / foi (< fŭĭt), pola acción metafónica de -ī final nalgúns pretéritos fortes (cfr. tamén fiz vs. fez, sive vs. seve, tive vs. teve etc.), foi pode ser tamén resultado de P1, o mesmo que fui aparece esporadicamente como forma de P3 (sen efecto metafónico, por tanto, ou con xeneralización analóxica de unha ou outra persoa).
Nótese o anacoluto, coa ausencia da preposición a: «e (a) quen m’este m’este mal fui buscar guise-lhi Deus...». Véxase nota aos vv. 9-10 e 15-16.
Non é imprescindíbel integrar no verso o pronome me (e quen [m]’este mal foi fazer), como fixo Cohen (e Littera) por mor dos versos paralelos das estrofas I (e quen m’este mal fui buscar, v. 3) e III (e quen m’este pesar fez Deus, v. 15). A variación fui (v. 3) / foi (v. 9) e a que ás veces se produce no refrán problematizan unha nivelación que non é necesaria para o sentido da cantiga.
Nótese o anacoluto, coa ausencia da preposición a: «e (a) quen este mal foi fazer guise-lh’...». Véxase nota aos vv. 3-4 e 15-16.
Nótese o anacoluto, coa ausencia da preposición a: «e (a) quen m’este pesar fez Deus lhi mostre...». Véxase nota aos vv. 3-4 e 9-10.
É relativamente frecuente a omisión da copulativa inicial de estrofa (e de verso) ou de fiinda nos manuscritos, que nos permite neste caso restaurar a isometría versal. Casos semellantes, en fiindas, documéntanse en 274.19, 287.19, 398.22, 527.19, 578.19, 581.19, 633.22, 1019.22, 1020.19, 1051.19, 1057.19.
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
