I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 289-290); Rodríguez (1980: 250 [= LPGP 376]); Cohen (2003: 575); Littera (2016: I, 462).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 224); Braga (1878: 121); Machado & Machado (1956: V, 41); Fernández Pousa (1959: 263).
III. Antoloxías: Norton (1935: 54); Cidade (1941: 53-54); Nunes (1959: 332-333); Ferreira (1988: 71); Diogo (1998: 223); Magalhães (2007: 101).
2 muitos] muytus V 12 verra] ueira B
5 que o non posso] que [eu] o non posso Nunes 6 min] mi Nunes, Rodríguez 10 que o non posso] que [eu] o non posso Nunes 15 que o non posso] que [eu] o non posso Nunes
(I) Amigas, dinme agora moitos que vén o que ben me quere, mais non o podo crer, porque teño tal desexo de o ver que non o podo crer.
(II) Din que cedo estará aquí aquel a quen eu amo máis que a min mesma, mais non o podo crer, porque teño tal desexo de o ver que non o podo crer.
(III) Din que virá cedo o que se foi de aquí hai moito tempo, mais non o podo crer, porque teño tal desexo de o ver que non o podo crer.
(1) E nunca mo farán crer se non mo fan ver.
Esquema métrico: 3 x 8a 8a 8B 9B 7B + 8b 8b
Encontros vocálicos: 2 -mi‿ora; 8 sera‿aqui; 16 mi͜-o; 17 mi͜-o
Os códices transmiten un refrán anisométrico (8+9+7), na liña doutras heterometrías do refrán que se poden ver ao longo do corpus: o caso da cantiga 709 é certamente significativo, pois presenta a mesma combinación de sílabas no refrán.
Non obstante, Nunes tentou a nivelación métrica a través a integración do pronome eu no terceiro verso e, é de supor, coa sinalefa no encontro da preposición de co pronome o ou a, contra a norma xeral de hiato nese encontro por mor da interpolación pronominal, feito moi frecuente no corpus trovadoresco (con unha única excepción segura en 232.16).
É relativamente frecuente no Cancioneiro da Vaticana a presenza da terminación -us en voces en que é xeral a terminación -os (<muytus>); na realidade, esta grafía aparece case exclusivamente en formas verbais de P4 e nomes masculinos plurais. A súa esporádica presenza, limitada aos apógrafos italianos, mostra que é produto do desenvolvemento da abreviatura <9> en posición final, abreviatura herdada do latín, onde funcionaba como desinencia de nominativo nos nomes da segunda declinación, rematados en -us.
A preposición a non existe na expresión amar máis ca mi(n)/sí (nen al), moi frecuente no corpus trobadoresco (44.13, 102.17, 140.8 e 10, 200.5, 215.16 etc.), a pesar de, aparentemente, o pronome tónico esixir a presenza do enlace. Neste sentido, téñase en conta que os pronomes persoais tónicos poden aparecer sen preposición en numerosas pasaxes trobadorescas (véxase Glosario, s.v. mí, func. 2). Véxase nota a 861.14. Cfr. nota a 177.22 e 243.16.
This site uses third-party cookies for analytical purposes to help us track and monitor how users navigate the site (e.g. which pages they visit). Remember that if you accept third-party cookies, you should delete them from your browser options or from the system provided by the third party in question.
Click below to accept or to edit your cookie settings.