I. Edicións críticas: Nunes (1973 [1928]: 431-432); Tavani (1964: 77-78 [= LPGP 600]); Cohen (2003: 500); Littera (2016: II, 67-68).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 298); Braga (1878: 164); Machado & Machado (1956: V, 379).
III. Antoloxías: Nemésio (1961 [1949]: 80-81); Torres (1977: 335); Mongelli (2009: 123).
4 quen] q̅uē B; querrei] q̅irey B 5 triste] tristi V; verra] veira B 7 Querrei] queirey B 8 Deus] des V; perdon] pardo B 9 al] ca B 10 querrei] q̅irey B 11 verra] veyra B 13 amiga] amigas BV; receei] rece\h/ey V 14 quando] ꝙ̄ do V; gran] grã B; vir] uijr V 15 por m’encobrir] premeu cobrir V 16 força] forca B 17 quan[do]] ꝙ̄ V
1 Amiga] Amiga[s] Nunes 8 perdon] pardon Tavani 10 mas] ma[i]s Nunes 13 amiga] amigas Nunes : amiga(s) Tavani 14 quando] quand’o Tavani 16 à força de] á força de Nunes : a força de Tavani, Cohen, Littera
(I) Amiga, quero ver se ando agora máis leda, por unha cousa, porque din que vén o meu amigo; mais a quen me vexa querereille aparentar triste cando saiba que el vai vir, mais o meu corazón moi ledo estará.
(II) Quererei andar triste para lle mostrar que non me prace, así Deus me perdoe, aínda que no meu corazón sinto outra cousa; mais a quen me vexa quererei parecerlle triste cando saiba que el vai vir, mais o meu corazón moi ledo estará.
(III) Porén, amiga, sempre receei estar triste cando sinto gran pracer; mais heino de facer por me encubrir e, contra a miña vontade, parecerei triste cando saiba que el vai vir, mais o meu corazón moi ledo estará.
Esquema métrico: 3 x 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:161)
Encontros vocálicos: 6 se͜e·ra; 9 tenho‿eu; 12 se͜e·ra; 18 se͜e·ra
Neste primeiro verso, a cantiga presenta unha interlocutora, a amiga, que contrasta vivamente co plural amigas que os códices fornecen no v. 13. É por isto que Nunes decidiu asumir o plural en vez do singular e realizar a emenda no íncipit da cantiga. Cfr. nota a 1302.1.
Emendamos a forma *pardon (<pardō>) de B, lección exclusiva (errada face a perdon, por deficiente desenvolvemento da abreviatura <ꝑ>) do copista a do Cancioneiro da Biblioteca Nacional (véxase Ferrari 1979: 83-85); de feito, de case sesenta aparicións de tal forma en B, só dúas delas son doutros copistas (859.6, copista b; 952.9, copista e), constituíndo, por tanto, simples lapsos puntuais que tamén poden aparecer noutros vocábulos. Véxase Ferreiro (2016b).
A variante reducida mas da adversativa indica que é unha forma que existiu realmente nos apógrafos italianos, aínda que, en xeral, é máis característica dos textos copiados no Cancioneiro da Ajuda (véxase nota a 692.10). En BV só presenta catorce ocorrencias (véxase tamén 733.15, 749.15, 789.6, 1038.4, 1046.10, 1201.10, 1225.4, 1245.6, 1282.10, 1387.13, 1432.21, 1573.5, 1652.29).
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies: