I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 302); Stegagno Picchio (1968: 141 [= LPGP 631]); Littera (2016: II, 97-98).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 174); Braga (1878: 90); Machado & Machado (1953: IV, 234-235).
III. Antoloxías: Fernández Pousa (1951: 82).
1 rogar] roguar BV 9 en] eti V 10 pouco] pouca V
1 vos] vus Stegagno Picchio; rogar] roguar Nunes, Stegagno Picchio 2 vos] vus Stegagno Picchio 9 se o parardes en lezer] se non parardes-mi lezer Nunes : se o [nom] parardes em lezer Littera
(I) Véñovos rogar, miña señora, co grande amor que vos teño, que me vallades, pois ben sei que se me dura máis esta coita, a miña vida pouco será xa.
(II) Aínda que me queirades valer, ai coita do meu corazón, ben sei eu (unha cousa), así Deus me perdoe: se o dispuxerdes (para que terminase) en gozo, a miña vida pouco será xa.
Esquema métrico: 2 x 8a 8b 8b 8a 8C (= RM 155:19)
Ao longo do corpus das cantigas profanas detéctase a aparición dunha locución e que de carácter concesivo (‘aínda que’), ás veces emendada polos editores para en que (ou segmentada por medio da puntuación), por ser infrecuente no período medieval:
se poderia de vós aver ben,
e que fezes[s]’eu i pesar a quen
vós sabedes no vosso coraçon
que vos fez el muitas vezes pesar (402.6);quand’aqui chegar,
e que lh’eu falar non quiser,
muito terrá que baratou
mal porque tan muito tardou (729.4);pois m’el ben quer, e que lh’eu faça mal,
que faria se lh’eu fezesse ben? (743.5);E que me non pesass’a mí por al,
pesar-mi-á [én] muito por ũa ren: / ... (818.7);e des oimais, quer se queixe, quer non,
e que se queixe, non mi pode dar
maior afan (1128.12).
De todos os xeitos, a existencia desa locución é confirmada polo seu uso en obras fóra do ámbito das cantigas:
E que [ed.: E, que] vos eu quisesse contar como el rei dom Rodrigo era vestido e da sua nobreza, certo eu nõ saberia dizer cõ verdade (Crónica Geral d'Espanha de 1344; Cintra 1952-1990: 330);
e que o fosse, foy-o de hũu mui nobre rrei (Fernão Lopes, Crónica de D. Fernando; Macchi 2004: 255).
Interpretamos que a cantiga presenta unha formulación paradoxal: o namorado afirma que terá pouca vida se a senhor non lle vale, e, asemade, se lle concede os seu favor tamén será breve a súa vida; isto é, morre de amor por non o ter ou, tamén, se o tiver. Foi probabelmente este carácter paradoxal o que levou a outros editores a intervir no texto enviado polos manuscritos; así, a versión de Nunes supón unha refacción textual sen fundamento, mentres que na edición de Littera, a introdución dunha partícula negativa para solventar a aparente contradición converte en hipermétrico o verso.
A versión deste refrán en V suporía unha variación a respecto da primeira cobra, onde pouco funciona como adverbio, fronte a pouca, adxectivo a concordar con vida.
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies: