I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 351-352); Rodríguez (1980: 61 [= LPGP 406]); Littera (2016: I, 425-426).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 191); Braga (1878: 101); Gassner (1933: 391-392); Machado & Machado (1953: IV, 311-312); Fernández Pousa (1959: 84).
III. Antoloxías: Mongelli (2009: 79).
1 morrerei] moirerey B 3 levo] Senō B : se no V; a vós] aues B 13 Tan] Mui BV 14 senon] senõ V
3 levo por vós, e a vós mui grav’é] senon por vós [ei], e a vós grav’é Nunes 5 grave é] grav’e Nunes 6 tan] om. Nunes 11 grave é] grav’e Nunes 12 tan] om. Nunes 15 e [mui] grav’é a vós de vos coitar] e grav’e a vós de vos [eu] coitar Nunes : e grav’é a vós de vos [eu] coitar Rodríguez, Littera 17 grave é] grav’e Nunes 18 tan] om. Nunes
(I) Tan grave me é a moi gran coita que levo por vós, señora, que morrerei, abofé, e a vós resúltavos moi grave; mais, señora, direivos a verdade: se vos resulta grave que eu vos ame, tan grave é para min, mais non podo facer outra cousa.
(II) Tan grave me resulta esta coita en que me ten o voso amor que non sobrevivirei, e a vós resúltavos grave só de o ouvir; pero, señora, direivos o que me pasa: se vos resulta grave que eu vos ame, tan grave é para min, mais non podo facer outra cousa.
(III) Tan grave me resulta que non espero xa de vós senón morte ou moi gran pesar, e resúltavos moi grave que vos cause coita; pero, señora, direivos o que hai respecto a iso: se vos resulta grave que eu vos ame, tan grave é para min, mais non podo facer outra cousa.
Esquema métrico: 10a 10b 10b 10a 10C 10C (= RM 160:98)
Encontros vocálicos: 5 grave‿é; 6 é‿a; 7 coita‿en; 10 mi‿aven; 11 grave‿é; 12 é‿a; 17 grave‿é; 18 é‿a
Esta cantiga presenta unha obvia intertextualidade coa cantiga 509, de Don Denis (véxase Gonçalves 2016 [1992]: 226-228):
Grave vos é de que vos ei amor,
e, par Deus, aquesto vej’eu mui ben;
mais empero direi-vos ũa ren,
per boa fe, fremosa mia senhor:
se vos grav’é de vos eu ben querer,
grav’ést’a mí, mais non poss’al fazer.
Grave vos é, ben vej’eu que é assi,
de que vos amo máis ca min nen al
e que [e]st’é mia mort’e meu gran mal;
mais, par Deus, senhor, que por meu mal vi,
se vos grav’é de vos eu ben querer,
[grav’ést’a mí, mais non poss’al fazer].
Grave vos ést’, assi Deus mi perdon,
que non podia máis, per bõa fe,
de que vos am’, e sei que assi é;
mais, par Deus, coita do meu coraçon,
se vos grav’é de vos eu ben querer,
[grav’ést’a mí, mais non poss’al fazer],
pero máis grave dev’a min seer
quant’é morte máis grave ca viver.
Nótese o hipérbato producido polo deslocamento da cláusula introducida pola locución tan ... que: «Tan grave m’é, senhor, a mui gran coita que, per boa fe, levo por vós que morrerei».
O erro dos apógrafos italianos, moi probabelmente producido pola confusión frecuente <l>/<ſ> (leuo → ſeuo → seno → senõ), provocou o erro de edición en Nunes (levo / senon) que se viu obrigado a novas emendas no texto do verso.
O sistemático inicio de cada estrofa con Tan grave m’é delata o lapso nos copistas, que ofrecen neste verso a lección Mui grave m’é, coherente semántica e metricamente, mais que quebra a anáfora inicial e a estrutura simétrica nas tres estrofas entre os vv. 1 e 3: I Tan grave m’é ... mui grav’é - II Tan grave m’é ... grav’é - III Tan grave m’é ... mui grav’é.
Nunes e Rodríguez e mais Littera optaron pola reintegración do pronome eu para resolver a medida decasilábica do verso (e grav’é a vós de vos [eu] coitar); porén, xulgamos máis acaída a reintegración de mui (e [mui] grav’é a vós de vos coitar) á vista do v. 3 (... e a vós mui grav’é).
Utilizamos cookies de terceiros con fins analíticos para poder coñecer os hábitos de navegación (por exemplo, páxinas visitadas). Lembre que, se aceptar cookies de terceiros, terá de as excluír das opcións do seu navegador ou do sistema ofrecido por terceiros.
Clique no botón correspondente para aceptar ou rexeitar as cookies:
Anterior
