I. Edicións críticas: Michaëlis (1990 [1904]: I, 53-54 [= LPGP 523]); Littera (2016: I, 636-637).
II. Outras edicións: Molteni (1880: 43); Carter (2007 [1941]: 16-17); Marques Braga (1945: 53-54); Machado & Machado (1949: I, 166-167); Arbor Aldea (2016b); Rios Milhám (2017: I, 90).
III. Antoloxías: Arias Freixedo (2003: 236-237).
3 quis] quie B 5 non] no A 7 vos] uus A; vos] uus A 8 vos] uus A 9 no’mi-o] nō mho B 11 de gran cuita] da g̃m coita B 12 vos] uus A 13 terrei] teirey B 14 enganar] engānar A 15 serei] seerei B 16 vós] uꝯ A 21 pesar] pessar A 22 E] A {e} A, A B 25 nunc’] nūca B 26 cuita] coyta B 27 morrerei] morrey A : moirerei B 28 ant’] ante B
2 non o] non-no Michaëlis 7 vos ... vos] vus ... vus Michaëlis 8 vos] vus Michaëlis 9 no’mi-o] non mi-o Michaëlis : nom mi o Littera 11 cuita] coita Littera 12 vos] vus Michaëlis 15 vos] vus Michaëlis 17 vos] vus Michaëlis 21 vos] vus Michaëlis 22 A] E Michaëlis 24 faz-mi a] faz mi-a Michaëlis 26 cuita] coita Littera
(I) Señora fermosa, andei á procura dun remedio contra vós e non o puiden achar nin me puido axudar Deus, a quen fun pedir auxilio; e pois non achei remedio e fiquei no voso poder, non vos pese xa que eu vos ame, (II) por Deus!, e, se iso vos causa pesar, non mo fagades saber e poderédesme defender dunha gran coita ocultándomo; e direivos o meu estado: por ben pagado me terei se me quixerdes enganar.
(III) Tan barato vos serei de pagar se o vós quixerdes facer, por Deus!, que vos ten no seu poder; ou, se me quixerdes matar, poderedes, porque non coñezo remedio nin vivirei, certamente, se vos causa pesar.
(IV) E unha gran coita de amor me fai xurar, porque non a podo soportar, e faime dicir a verdade –de que nunca me atrevín a falar– da gran coita que eu sufro por vós; mais vexo xa que morrerei e quérome antes arriscar.
Esquema métrico: 4 x 8a 8b 8b 8a 8c 8c 8a (= RM 161:260)
Encontros vocálicos: 9 mi-‿o; 11 mi-‿o; 24 -mi‿a
Nos textos transmitidos por A é frecuente a asimilación do adverbio non co pronome me ~ mi (> no’me ~ no’mi; cfr. a evolución regular -nm->-m-), face a BV que, en xeral, presentan a lección non me ~ non mi con manutención da integridade morfolóxica do adverbio negativo (66.13, 223.r2, 239.7, 243.14, 258.9, 283.10, 285.13, 421.5, 423.20, 430.8) . Na realidade, nos apógrafos italianos só se rexistra en tres ocasións (104.21, 906.12 e 1482.5). A diferenza dos demais editores, mantemos tal asimilación, que chega até hoxe (Ferreiro 1999: §101c).
A lección <engãnar> de A (= <engannar>) é outro probábel castelanismo do Cancioneiro da Ajuda (véxase nota a 65.32 e 72.24), que se viría sumar a <adeuinar> (175.19), aínda que este último termo, máis do que outra interferencia do castelán, pode constituír un caso de <n> por <nn>, igual que o frecuente <senor> (véxase nota a 356.3).
Para alén da presenza de erros de copia ou de variación inducida pola aparición ou supresión doutros elementos, en B (e V) percíbese, con relación a A, unha maior tendencia á utilización de formas gráficas máis arcaicas de seer e veer no relativo á conservación de hiatos gráficos en posición pretónica: ca nunca vira, nen vi, nen verei [<ueerei> B] (178.6), u veran [<ueeram> B] ela que tan muito val (195.36) o entender máis como seria [<seeria> B] (236.7), ben vera [<ueera> B] que cab’ela non son ren (305.9), meu ben seria <seeria> B, <seeria> V]; mais non llo direi (996.15) etc.
O texto transmitido por A mostra un evidente erro na interpretación do pronome vós, necesariamente tónico neste contexto, que comparece nos manuscritos como unha forma átona <uꝯ>, cun erro que se rexistra nos tres grandes cancioneiros. Véxase este mesmo erro en A fronte ao Cancioneiro da Biblioteca Nacional (vós <uꝯ> A : <uos> B) en 72.13, 88.20, 133.10, 134.24, 138.14, 315.8. Mais tamén se atesta o mesmo lapso de copia en BV, con lección errada coincidente en 402.11, 16 e 17 (cfr. <uos> na v. 5), 791.13, 840.17, 855.13, 920.14, 929.r1 (vv. 5, 11 e 17), 1052.5, 1111.11, 1195.15, 1264.6 etc.; do mesmo xeito, aparece en cantigas transmitidas só por un dos cancioneiros italianos: 183.17 e 185.21 (en B); 1013.1 (en V); e aínda existe en pasaxes con diferente lección conforme os manuscritos: 900.7 (<uꝯ> B vs. <uos> AV), 1022.7 (<uꝯ> V vs. <uos> B).
No Cancioneiro da Ajuda detéctanse algúns casos de confusión de sibilantes, probabelmente un fenómeno gráfico sen transcendencia fonolóxica. Igual que <pessar> neste verso, véxanse outras formas como <dessamar> desamar (66.21), <dessamparado> desamparado (317.21), <oussasse> ousasse (268.2, 275.4, 308.11, 313.8 e 346.3 <oussase>) e <oussen> ous’én (268.3), ou as repetidas <guissa> guisa e <guissada> guisada (72.27, 137.32, 140.1, 2 e 5, 146.19, 147.3, 150.4, 259.18, 409.8, 692.7), <pessar> pesar (395.9, 439.4 e 10, 441.6, 12 e 18), <quissesse> quisesse (199.27, 407.10), <quisso> quiso (407.11) e <quisser> quiser (71.18, 692.13). Véxanse tamén notas a 69.7, 80.10, 88.15 e 89.2.
O artigo inicial da estrofa presenta unha corrección marxinal en prol da copulativa E que non chegou a materializarse –talvez por lapso– en mudanza definitiva; porén, vai na mesma liña que a corrección que se produciu no v. 11 (da gran coita... > de gran coita...), que achega indeterminación á coita, que non se concretiza, tal como acontece en múltiplas pasaxes do corpus. É por isto que Michaëlis acolleu a corrección na súa edición de 1904.
Nótese o hipérbato, co deslocamento de d’amor: ‘E gran coita d’amor me faz jurar...’.
Utilizamos cookies de terceiros com fins analíticos para conhecer os hábitos de navegação (por exemplo, páginas visitadas). Ao aceitar cookies de terceiros, terá de as excluir das opções do seu navegador ou do sistema oferecido por terceiros.
Clique no botão correspondente para aceitar ou recusar as cookies:
Anterior
