En B, o primeiro verso da estrofa II (v. 6), ficou isolado co espazo para a cobra en branco, e volveu a ser copiado a seguir, coa cobra completa.
I. Edicións críticas: Nunes (1972 [1932]: 519-520); Toriello (1976: 85 [= LPGP 279]); Littera (2016: I, 296).
II. Outras edicións: Monaci (1875: 306); Braga (1878: 168); Machado & Machado (1958: VI, 19); Cousillas Pena (2019: 50).
III. Antoloxías: Landeira Yrago (1975: 208); Ferreira (1988: 64); Ferreiro & Martínez Pereiro (1996b: 77).
1 tant’afan] tā cafam V 2 sazon á] saçō(ha) ha B : saçō ha V 3 pero] po V; longe] Coie B 4 aqueste verv’antig’achei] aq̅stor u’uantira chey B 5 longe] soie B : loiē V; d’olhos, tan] doos ũ V; coraçon] corazō V 6 par] p̃ BV 7 que] Ꝗw B : qȝ V 8 longe] lume B : lome V 9 verv’antig’achar] uer cātiga char B 10 Quan] q̅ȝ V; longe] lome B : l(h)ome V; longe] soye B; coraçon] corazō V 11 gran] grã B 13 vivo] uy uu B : uyuu V; muit’alongado] muỹta lōgado V 14 verv’antigo] veuātigo B : uiuātigo V 15 longe] soie B; longe] soie B
2 sazon] saçon Toriello; vos] vus Toriello 3 vós] vos Nunes 6 par] por Nunes, Toriello 9 pude] pud(e) Nunes 14 acho] ach(o) Nunes
(I) Señora, por quen eu levei tanto afán, moito tempo hai, por Deus, que non vos vin, e aínda que vivín moi lonxe de vós, nunca achei certo este dito antigo: «Lonxe dos ollos, lonxe do corazón».
(II) Por Deus, non ten par a miña coita que por vós levo sempre e levarei; e aínda que morei moi lonxe de vós, nunca puiden achar certo este dito antigo: «Lonxe dos ollos, lonxe do corazón».
(III) E tan gran coita de amor teño comigo, infelizmente, que non o sabe Deus; aínda que vivo moi afastado de vós non acho certo este dito antigo: «Lonxe dos ollos, lonxe do corazón».
Esquema métrico: 10a 10b 10b 10a 12C (I-II [= RM 155:1]) + 9’a 9’b 9’b 9’a 12C (III [= RM 155:16])
Encontros vocálicos: 9 pude‿este; 14 acho‿este
Nótese a intertextualidade entre o íncipit desta cantiga (Senhor, por que eu tant’afan levei) e o v. 9 da cantiga 109, de Nun’Eanes Cerzeo (ca non vós, senhor, por que eu tant’afan levei), tal como foi apuntado por Elsa Gonçalves (2016 [1992]: 226).
Fronte á posibilidade de e, pero, con independencia sintáctica das dúas conxuncións, optamos pola locución conxuntiva de valor concesivo e pero ‘aínda que’ (tamén no v. 8), de uso regular ao longo de corpus –cómpre sinalar, non obstante, que en bastantes ocasións é posíbel optar por unha ou outra lectura.
O vervo antigo desta cantiga ecoa na Crónica Geral de Espanha de 1344:
E bem podes dizer por nos outros que, quãto stamos alongados da tua vysta, tanto stamos dos coraçõoes (Cintra 1954: II, 120).
Fóra das terminacións en ditongo, é certamente extraordinaria unha forma nominal en -u (<uiuu> B, <uyuu> V), coa confusión <u>/<o>, que ao longo dos cancioneiros só se rexistra como produto de erros gráficos: cuido <cuydu> B (115.17, 1626.5), vi-o <uyu> BV (943.9), amigo <amigu> B (1212.1), Lugo <lugu> BV (1315.4), feito <feytu> BV (1400.18), vinho <uinhu> V (1682.8).
Na Crónica Geral de Espanha de 1344 recibe o nome de palavra antiga, sinónimo do sintagma consagrado na lírica trobadoresca: querote dizer hũa palavra antiga que diz assy: «Sempre homem merca bem com o torpe e com o coytado» (Cintra 1952-1990: III, 383).
Fem servir cookies de tercers amb finalitats analítiques per poder conèixer els hàbits de navegació (per exemple, les pàgines visitades). Tingueu en compte que, si accepteu les cookies de tercers, haureu d'eliminar-les de les opcions del navegador o del sistema ofert per tercers.
Feu clic al botó corresponent per acceptar o rebutjar les cookies:
Anterior
